UITERST GEDULDIG

Uiterst geduldig

Hoe omschrijf je een betraand landschap, een vaag gerucht
van mogen blijven? De bomen kreunen hun stilstand, de tijd
passeert een zoveelste voorbijganger. Wij beleven onszelf
nu anders – een zelfbewuste geruststellende zomer,
een melodie van louter klinkers.

Toon mij jouw ware gezicht en het verklaart zich onschuldig.
De grassen groeien voortvarend en de koeien mogen weer
hun ware geschiedenis. Dat iedereen weet heeft van wat
vanzelfsprekendheid inhoudt tot binnen
de uiterste grove lijnen –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 2 juli 2020