DEPARTURE

DEPARTURE
Afscheid van Oslo

1.

                            

Ik heb overwogen om te schrijven

al voor ik opstijg. Op wieken

gedragen, want dit land

dient verlaten.

Ik had gezien wat ik wilde en jij

zocht het met mij mee: de versteende

beelden, een toevallig park, een

pleisterplaats voor Vigeland.

Jij verkende jouw verstilde verdriet,

want jij wist het. De composities
van vrouw tot man, kind tot moeder.

Ik heb jou aanschouwd en foto's
bewaard voor later.

Om niet te vergeten, hoe pijnlijk

steen dan ook –

                                                                        

2.

En we zagen de mensen, hun nationale 

volksfeest. De klederdracht van een
folklore zo aanwezig dat het niet te

tellen was, zo trots, zo zelfbewust.

Wat zal ik dragen als ik jou vertellen
wil dat jij belangrijker bent dan
liefdevol. Hier was het een optocht

voor een vrijgevochten vaderland.
Bij mij een mondvol woorden.

Ik draag ze, omdat het zo nodig is

om te laten zien hoe uniek ik
mij jou wil.

In parade.

3.

Nu ben ik boven de wolken

en overdenk mijn gedachten.

Ik zag een landschap vol
meanderende beken en

verkavelde percelen. In

een structuur op chaos

geleken. Maar zo
bewonderlijk
uit het stijgen
steeds kleiner.

Nu ga ik verder zonder dat

er tijd lijkt te verstrijken,

want de schaduw op de
vleugel en de blauwe
lucht een constante.

Dit wordt thuis zijn, maar

voor later. Want wij drijven

en hechten ons geen vaste
grond.

4.




Wij probeerden de terrassen, want
wij wilden ons mooi weer. Het werd
zonnig in alles wat wij deden en
hieven fier de glazen.

Het was weer zoveel herinneringen.
Was het ooit een ooit dan een nu
verzinnen. Of een toekomst zeker
weten.

Van wij wisten al veel eerder. Dit
was uiteindelijk zoveel geluk
dat wij er bijna niet aan konden
beginnen.

Wij hadden het gedaan.

5.

Ik had gevonden wat jij zocht en ging
voortdurend met je mee. Het was de
tijd van het aarzelend verkennen.

Een tasten naar de lichamelijke steen,

warm als de zon en koud als zijn
schaduw. Wij wilden weten wie
wij zagen.

Beelden van zijn hand. Een uitgewerkte
vraag, een pose van het uit te zoeken
waarom. Een besef hoe kortstondig

wij ook..

Maar hoe immer wat hier staat.
Het weet zich zeker –

6.

Langzaam zocht ons gesprek de
nacht, tussen waken en vergeten.

Het lachte of rookte een sigaret.

Nu is het landen ingezet. Een
afscheid dat vooraf nog zover
had geleken.

Er was een glas en wij dronken
het bier zoals het kon. Oslo
liet ons los.

Wij gedachten later op de
vleugels. Want de herinnering

thuis en alles als vanouds.

Zo kort en toch verwacht.

Elbert Gonggrijp,  Vlucht KL - 1142,  Oslo - Amsterdam,  zondag 18 mei 2014

Omdat het zo wil

OMDAT HET ZO WIL

KNNV Excursie “ Diederik “ , Egmond Binnen

Het heeft de wind aangemeten, in het licht het
lichaam uitgestrekt. Het bewoog het zand, het

maakte zich verscheiden. Alles was zo oprecht,

zo uiterlijk zichzelf.

Het keerde altijd terug. Het wist zich vele

soorten en steeds een ander gezicht. Zo maakte
het geen verschil. Het wilde zijn seizoenen.

Steeds anders vond het plaats.

We namen het waarschijnlijk. Wij wisten het zo
zeker. Het zocht de onstuimige tijd, het kende het

eerstvolgende. Er was een fluisteren in de bomen,

maar onophoudelijk en hardruchtig te verstaan.

Waarvandaan wij kwamen had geen wezenlijke
wens. Het is de natuur zo onomkeerbaar, een nooit
te stuiten verlangen. Het weleer een drogreden,

vooralsnog –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, donderdag 8 mei 2014

 

The perfect darkness

The perfect darkness

Schilderij Isao Tomoda

Titel nummer Fink

Als een gezicht? Waar dan ergens aanwezig? Want het
voortdurende kijken is geweken, maar weet zich omdat
zij zichzelf ooit beseft. Halverwege. In stilte, een gerucht.

In het geloken licht, het voortdurende vragen dat jij
haar net zoals ik.

Het lijkt er bijna niet. Het lijkt leven na de dood en vaker
afscheid zo genomen. Maar zichzelf zo jeugdiger gewenst.
Het ongekende kind, want zovele malen jaren ouder.
Er is geen ontmoeten aan.

Kan ik jou ooit nog? Daadwerkelijk, de ogen open? Er
wil zoveel verteld, maar het hart, het ongenadig hart.
Wat wil de tijd verweten? Er is niets zo onzeker
dan het gissen naar.

Ik kan je niet vergeten. Jij bent zo zichtbaar in jezelf
alleen en zoekt niet waarom. Het duurt voorbij de
tijd. Hoe ik je ooit ook begrijp, er is nog geen reden
om jou zo waar te kunnen zijn.

Je bent zo wezenlijk weg,
terwijl ik je telkens tracht –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, zaterdag 10 mei 2014

The perfect darkness

The perfect darkness

Schilderij Isao Tomoda

Titel nummer Fink

Als een gezicht? Waar dan ergens aanwezig? Want het
voortdurende kijken is geweken, maar weet zich omdat
zij zichzelf ooit beseft. Halverwege. In stilte, een gerucht.

In het geloken licht, het voortdurende vragen dat jij
haar net zoals ik.

Het lijkt er bijna niet. Het lijkt leven na de dood en vaker
afscheid zo genomen. Maar zichzelf zo jeugdiger gewenst.
Het ongekende kind, want zovele malen jaren ouder.
Er is geen ontmoeten aan.

Kan ik jou ooit nog? Daadwerkelijk, de ogen open? Er
wil zoveel verteld, maar het hart, het ongenadig hart.
Wat wil de tijd verweten? Er is niets zo onzeker
dan het gissen naar.

Ik kan je niet vergeten. Jij bent zo zichtbaar in jezelf
alleen en zoekt niet waarom. Het duurt voorbij de
tijd. Hoe ik je ooit ook begrijp, er is nog geen reden
om jou zo waar te kunnen zijn.

Je bent zo wezenlijk weg,
terwijl ik je telkens tracht –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, zaterdag 10 mei 2014

Nog nooit zo een moeder

NOG NOOIT ZO EEN MOEDER

Moederdag 2014

In Memoriam F.L.

Het regent altijd. Ik bezoek je, maar nooit thuis. Want
je bent zo afwezig, zo aarde. Zelfs dat beeld liet zich
niet. Het bewaarde moest dust to dust.

Wie wij waren wilde steeds vergeten. De dingen, de
dagelijkse dingen wilden niet langer, want zij bleven
in de herinnering steken.

Het was een langer langzaam lijden. Ik keek er in mee
hoe jij steeds meer kwetsbaar was gebleken.
De geest scherp, maar de tijd nog even.

Het uiteindelijke zoeken aan de talrijke stenen. Hoe
aangekondigd anoniem jij was. Een grafschrift een
vlinder naast God gebleken.

Hier de laatste rust en nooit meer hoeven wachten. op
wat zo zeker had geleken. Maar de rode hazelaar en de
voormalige mussen en spreeuwen.

De eeuwige stoel, de kwispelende hond. Ik sta op
het punt stil te staan zonder het nog te weten. De
wind straalt ons in het gezicht. Er is de tijd, zeg je.

Er is winter, maar met de mogelijkheid om er
voortdurend aan te ontsnappen. Jij weet de eeuwige
jeugd. Hoe zeg ik dit achteraf? Aan jouw graf?

Je maakte uit, jij maakte mijn verschil, hoe moeilijk
ook. Het was het besef dat in mijn aderen kroop dat
ik altijd mijzelf zou zijn. Ik mijn eigen huis.

Kom, kom maar weer thuis. Het moet maar eens
voor altijd.. Voorbij het gebakkelei, voorbij het
wat zo anders had gekund. Ik breng je een ontbijt
zoals ooit –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, zondag 11 mei 2014  

Cut the world

CUT THE WORLD

Muziek Antony and the Johnsons

Zo leef ik en weet niet beter, zo uiterst weemoedig, zo
uiterst achteraf. Vergeef mijn onfortuinlijke jeugd. Al wat
ik herinner moest maar eens vergeten of geduld.

Maar ik ontdek jou en ik zal jou. Er is een nu, een nieuwere
wereld, een wereld die niet langer aan mij voorbijtrekt.
Er hoeft geen herinneren. Dit wil blijven, zoals jij bestaat.

Dat ik jou nooit loslaat, maar met jou zo volledig, nooit
begrensd, nooit van elkaar los te weken. Omdat het zo
onzinnig bij ons hoort –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, vrijdag 25 april 2014

Sacrifice

Sacrifice

Song Lisa Gerrard

Als ik de diepste oceaan was, de ademende
lucht, de meest vrije mens, de scherpste
geest, het liefelijkste woord, het meest
bewonderende oog, de koesterende
arm, de genadigste tijd –

hoeveel en hoever – kan mijn reiken dan
genoeg en de tranen overbodig? Ik geef je
mijn handen en weet van mijn strelen – jouw
losse haar, jouw vragend kind. Kan ik dit,
kan ik?

In hoeverre zijn wij dan innig met elkaar?
Voor even een onvergetelijk ogenblik? Ik
hoor het kloppen van jouw hart en de
bezieling van de aarde.
In vogelvlucht –

Dinsdag 17 december 2013    

Sleep

SLEEP

Song Lisa Gerrard

Bijna net niet aan te raken. Hier ligt nog de
weifelende slaap in haar onwerkelijke vorm,
een dag nog zonder open ogen.

Ik heb jouw armen geprobeerd om mij
duidelijk te herinneren wie ik was, een
werkelijker ander. Veilig in de holte van
jouw mededogen.

Er is een lente voorzichtig te willen. In het
ontwaken soms de overduidelijke zon, soms
de teneergeslagen regen. Het is een altijd
neigen naar. Hoop of onvermogen.

Langzaam zal het, ook al wil het voorspoedig.
In de tijd weet het zich al zeker vastbesloten.
Maar nu nog de plek. Het nodigt je uit. Een
plek in het gras. Hier, hier nu –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, vrijdag 25 april 2014  

Spiegel im Spiegel variatie nummer 2

SPIEGEL IM SPIEGEL

(impressie 2)

Muziek Arvo Part

Geschreven voor Allerzielen

Weet jij ons waar? Jouw blik wil ons doen
leven, maar geen enkele hand. Je weerkaatst
de gevolgen. Het is niets zoals het klinkt.
Een echo nooit verwoord.

Ik kijk en weet geen gestalte. Ik ben nergens.
Ik kan nooit zonder. Jij verblijft, maar zoveel
naast mij. Een schaduw, want vergleden.

Ik heb een vergeten geleden.

De blik breekt. Er is zoveel nacht in het duister.
Er wachten spitsvondige bloemen.Er wacht
ons de tijd. Want wij kijken nooit zonder,

wij kijken vooruit. Onzeker –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, zaterdag 10 mei 2014  

Psyche

PSYCHE

Painting Isao Tomoda

Also inspired by the music of David Sylvian: “ Darkest dreaming “

Is this your beautfull mind, a mysterious kind of being? I see you,
but a face in the mirror. You avoid time, your ignorance is sweet.
A no longer longing but me. Love deaf as feathers, wings in the open.

I breathe you, but forget you. Because you're outside and amongst
each others. This is the house that can't be reached. So over the hilltop,
so never ending. But a question, how much I've tried –         

IN ALLE STILTE

IN ALLE STILTE

Hoe kan mijn woord ooit stilte? In de bomenrij
ligt vastbesloten wat stilte nodig heeft, want zij
weet zich in erin geborgen, zoekt zich nooit
haar vaste vorm. Zij heft takken in de lucht
en tentoonspreidt zich weloverwogen.

Het is een beeld zo trefzeker dat ik niet werkelijk
weet waar zij is. Ik heb haar in gedachte, maar zo
vluchtig als water, zo eeuwig de tijd.

Zij vraagt geen waarom. Ik mijmer. Hoe moet dit
dan onophoudelijk? Hier blijkt geen stilstand, want
de langzame zon, de ondergaande zon. En het kijken
neemt zichzelf in acht, enkel omdat ik kijk.

Want de bomenrijen, het glinsterende water, de
langzame zon en de stilte, de immer voortdurende stilte.
Zelfs nu, wanneer je denkt en telkens hoopt
te weten.

Maar anders. Het is zo voorbij, het is zo
anders. Omdat je jezelf hier, omdat je
je vergeet –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, woensdag 12 maart 2014     

A MOONLIGHT RELIEF

”On a quiet night, I saw the moonlight “

Painting(?)by Isao Tomoda

I don't know nothing it at all. It's about time, the
shadows in the always memory in your eyes, the
perhaps of the almost frozen smile.

Where have we met as the daylight forgot to shine?
A stolen daydream, but forever? How can I say
this so certainly? A sudden reassurance?

You're awake but not aware of your selfpromissed
future. It's so behind. We let yourself, we let you
deep into sleep.

Because there's the night, the relief and the moon
instead. But always ahead, not afterwards. A long
longed look, in the book of the forgiving notice –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, vrijdag 9 mei 2014  

SEEN, UNSEEN

The English and Dutch version


English version (Free translated)

SEEN, UNSEEN

 " Girl " 

A painting by Isao Tomoda

Een Engelse benadering

She closed her eyes. She appeared
to be obscure, she offered no confession.
The silence concealed, the denial
present in her unrevealing
tears.

Nothing so clear as the question mark
on her face.There´s so little she knows, but

she´so truly aware. White in her significant
pronounciation.

This is the infinitive emptiness, the possible
uncertainty. You gaze into the sleep of the
unavoidable child, the awakening of
this mature girl.

Her smile frozen till the awakening
of her sunrise. But into the darkness,

the unprepared death, the armour to
hear her being quiet.

2.  

The original Dutch version 

SEEN, UNSEEN

Zo lang vergleden wil de blik ons tegemoet? De stilte
moet verhuld, het ontkend moment voorbij. Er is niets zo
duidelijk dan dit vraagteken van zo weinig zullen weten,
omdat het gezicht zo nietszeggend zichzelf verwoordt

Er is de absolute leegte, het vanzelfsprekende onzeker.
Je staart peilloos in de diepte en kan niet anders. De jeugd,
een voldragen vrouw. De lippen gekluisterd aan het
duister en de dood het harnas van het horen zwijgen –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, donderdag 8 mei 2014