Nog nooit zo een moeder

NOG NOOIT ZO EEN MOEDER

Moederdag 2014

In Memoriam F.L.

Het regent altijd. Ik bezoek je, maar nooit thuis. Want
je bent zo afwezig, zo aarde. Zelfs dat beeld liet zich
niet. Het bewaarde moest dust to dust.

Wie wij waren wilde steeds vergeten. De dingen, de
dagelijkse dingen wilden niet langer, want zij bleven
in de herinnering steken.

Het was een langer langzaam lijden. Ik keek er in mee
hoe jij steeds meer kwetsbaar was gebleken.
De geest scherp, maar de tijd nog even.

Het uiteindelijke zoeken aan de talrijke stenen. Hoe
aangekondigd anoniem jij was. Een grafschrift een
vlinder naast God gebleken.

Hier de laatste rust en nooit meer hoeven wachten. op
wat zo zeker had geleken. Maar de rode hazelaar en de
voormalige mussen en spreeuwen.

De eeuwige stoel, de kwispelende hond. Ik sta op
het punt stil te staan zonder het nog te weten. De
wind straalt ons in het gezicht. Er is de tijd, zeg je.

Er is winter, maar met de mogelijkheid om er
voortdurend aan te ontsnappen. Jij weet de eeuwige
jeugd. Hoe zeg ik dit achteraf? Aan jouw graf?

Je maakte uit, jij maakte mijn verschil, hoe moeilijk
ook. Het was het besef dat in mijn aderen kroop dat
ik altijd mijzelf zou zijn. Ik mijn eigen huis.

Kom, kom maar weer thuis. Het moet maar eens
voor altijd.. Voorbij het gebakkelei, voorbij het
wat zo anders had gekund. Ik breng je een ontbijt
zoals ooit –

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, zondag 11 mei 2014