EEN VANZELFSPREKENDER JIJ

EEN VANZELFSPREKENDER JIJ

Voor mijn liefste

 

Moest het van ooit, kon het van zeker, achter de tijd vandaan. Ik las
de boeken erop na, ik analyseerde wat ik bestudeerde, gaf naam wat
vergeten was. Het kon alles, het was voorbij vandaag een vraag.
Een onuitgesproken gisteren om te gissen. Een verleden om
op te graven en in kaart. 

Waar was jij gebleven. Jij was een vanzelfsprekender jij, jij was de
de nacht, jij was de dag, jij was alles wat achtergebleven was. Jij
was bij benadering, jij was de meest gezochte mens, jij was de
liefde, jij was ongelooflijk, jij was onzichtbaar tegelijkertijd.
Jij was vorm, jij was zo ontegenzeggelijk waar, jij was
vanzelfsprekend daar. 

De deur stond op open, jij was mijn reden, jij was zo alledaags. Jij was
de voetstap in de hal, jij was en ik verlangde. Jij was zo hier, jij was
zo voorbij, ik herinnerde je. Ik besefte je, ik vermoedde je, het
was weer zoals herfst de kale takken, het was weer zoals kou
tevergeefs. 

Alles wil een vraag, alles wil voor de hand. Er is hoop, maar
geen vooruitzicht. Wie ben je, maar ik ken je. Ik versta je,
maar half. Een gebroken woord, een vergeten woord. Het
boek vergaat, ik had je gelezen. Het verstoft, het verblijft.
Het is een vanzelfsprekend jij, maar vanwaar –

 

Elbert Gonggrijp,  Heerhugowaard,  zaterdag 22 november 2014