LEREN LOPEN

LEREN LOPEN

Voor Hendrik Beekman

Zoals het was – moeten leren lopen, maar omdat het

vanuit liefde is, ook al is het gemis vele malen groter.
Vanuit  het avondrood weer de ochtend aangegaan, zij

zou het hebben gewild en de tijd, de verdomde tijd.

Ik – jij – krijgt het zielenrust, dan was het beter zo.
Natuurlijk is er de liefde en in alles de vrijheid om
in alles, maar wat nu? In de dauw schilder ik mijn
naam, de aarzelende voetstap om maar weer –

Maar het gemis en dan toch verder te gaan. De pijn,
maar hoe verdraagt het zich.  Ik maak mij het meest

evenredig beeld, splinter uit hout Amor en Psyche,

Zij bestonden zo naast elkaar.

2 vlinders verliefd,  zo broos gelukkig,  maar even

zo plots.  Wat wil de werkelijkheid – aan het leven

ontrukt moet vanuit stilte weer beweging, leeft het
weerbarstig gekraste hart  tegen elke verdrukking

in. Met het eerste schemerlicht ontwaakt de

sprankelende hoop.

Daar staat ze nog. Zij herhaalt zich, want zij is,
zij leeft zolang je aan haar denkt.  Het vertelde

zich overal waar jij je eenzame voetstap. Het is

leren lopen, maar zo afzonderlijk alleen.

Het maakt zich het beeld, het herinnert zich de liefde

die zichzelf nooit tegenspreekt,  maar evenzo de   
onfortuinlijke dood, de weerbarstige tijd, en jij,

zoals jij, natuurlijk –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  zondag 30 november 2014 

Gebaseerd op een vraag naar titels voor een gedicht op Facebook