Er kwam zaterdag 3 maart een front aankruipen, millimeter voor millimeter op buienradar. Vlak onder Amsterdam, maar er zat nauwelijks gang in. Gokken op: geen sneeuw, dus toch naar Heerhugowaard! Want Corry Nieman hield dichtersontvangst, niet in de Bibliotheek maar in het Gemeentehuis, in de Trouwzaal! Door mijn late vertrek was ik iets te laat, maar genoeg plek achterin om stilletjes neer te strijken.
Geen slecht alternatief: daglicht door een halfronde wand van glas, royaal plek en minder onrust dan in de bieb. Het zou geen slecht idee zijn als vaste stek, maar dat is neem ik aan niet mogelijk. Er moet immers ook wel op zaterdag getrouwd worden.
De meeste optreders kende ik wel, een aantal zijn zelfs fb-vrienden, en een paar namen intrigeerden, zoals de singer-songwriter Rob Wtenweerde en Opa IJsbeer... Die ''opa'' zou uit Almere komen, waaruit ik zelf 15 jaar geleden vertrok. Welke dichter noemt zich nou ''Opa IJsbeer'' en wil zijn ware naam niet onthullen? Naast mij zat een stevige man in een spierwitte fleecetrui, ik kon me voorstellen dat een lief kleinkind hem die naam gaf en dat dit hem zo vertederd heeft dat hij die naam aan zijn kwetsbaarste vrije tijdsbesteding heeft gewijd. Ja, hij was het, de man achterin naast mij. Zijn gedichten overigens géén kinderrijmpjes, maar echt serieus. Hij overwoog zelfs een gedicht op het drama ''Anne Faber'' te schrijven, maar hield het toch liever bij de liefde: ''verloren/ zij kruipt onder zijn huid/ nestelt zich bij een hart dat overslaat/ haar passen...''
Jolies Heij kon zich niet weerhouden om haar nijd te spuien over de teloorgang van wat ooit met veel fanfare ''Hoog Caterijne'', als rode loper van het station naar Vredenburg, uit de grond werd gestampt. En nu alweer volledig op de schop is gegaan. Wat haar het meest aan het hart gaat? De sloop van de Patatstraat, waar zij graag meedeed met de openbare boekenruil, 7/24 beschikbaar voor telkens weer een nieuw gebruikt boek.
De liefde bood gelukkig weer veel tegenspel, met veel goed werk op dit blijkbaar nog altijd niet kaalgeschreven onderwerp. Niet alleen van Conny Lahnstein over onschuld in jeugdherinneringen en 'Klaprozen' – Elbert Gonggrijp 'Dit Dus' en 'Liefdes Etude', met veel subtiliteit. Van beiden verwachtte ik niet anders, maar ik werd ook blij van singer-songwriter Toon van Mil, die 'Zij Laat Mijn Wereld Draaien' en 'AnneMarie' met enthousiasme vertolkte.
Bij Eveline Richter kwam meer de overgang van liefde naar mededogen aan bod. Ach die liggen zo dicht bij elkaar dat het ene gemakkelijk in het andere overgaat. Zij bracht een kort verhaal met een bizarre draai die je eigenlijk wel voelt aankomen. Een eenzame flamboyante man, alleen aan de bar bij de entree van een gezondheidsinstelling. Hij troont haar mee naar een leeg zaaltje in de ggz afdeling, waar een vleugel staat en speelt voor haar. Even komt de gevierde pianist weer tot leven, tot de verpleging ruw ingrijpt.
Corry Nieman las tweemaal ook zelf een serie gedichten, niet van haar zelf, maar van de niet-aanwezige Alexander Peters. Het zal de griep zijn geweest...
Het contrast kwam van singer-songwriter Rob Wtenweerde die een fel lied over de ''schoolshootings'' schreef. Zijn partner vond dat hij altijd verdrietige teksten schreef, daar kwam een antwoord op, dat ons ook weer in rozige stemming bracht ''hoe doe doe doe/ hoe doe je dat...'' Zowel in poëzie als de muzikale intermezzi bracht Schrijvenswaard ook deze keer kwaliteit die enthousiasmeert. In juni is het een jaar geleden dat ik er zelf optrad, een goede aanleiding om dezelfde maand weer terug te komen.
******Verslagje - John Zwart******
1 comment:
Leest als een waardevol samenzijn.
Post a Comment