Nergens
anders
Een tuin, gewillig liggend, maar
hoe dichtbij nu, nu
ik haar niet weet, haar uitzicht aftast? Ik heb deze plek
ik haar niet weet, haar uitzicht aftast? Ik heb deze plek
steeds te herhalen om mijzelf
ervan te vergewissen,
mij niet te vergissen omdat zij steeds dezelfde
mij niet te vergissen omdat zij steeds dezelfde
en geen ander is.
Worden wij ooit vrienden? Zij is
net zo aanwezig
als ik nu, het fijnmazige bewegen van bladeren, zoals
een oude hand, zie de schuwe vogels, de eekhoorn
in het hoge gras nog voor hij verdwijnt. Het is
opgehouden met regenen, het is windstil nu,
buiten kan worden gegist, vorm en inhoud.
als ik nu, het fijnmazige bewegen van bladeren, zoals
een oude hand, zie de schuwe vogels, de eekhoorn
in het hoge gras nog voor hij verdwijnt. Het is
opgehouden met regenen, het is windstil nu,
buiten kan worden gegist, vorm en inhoud.
Ach, hoe envoudig dit alles, dit
eeuwig beroeren
door weer en wind, groei en verval, licht en duisternis.
De takken doodstil op de grond, het voederhuisje
aan de grond genageld. Ik had je weldra vergeten
als je niet zo vanzelfsprekend was geweest.
door weer en wind, groei en verval, licht en duisternis.
De takken doodstil op de grond, het voederhuisje
aan de grond genageld. Ik had je weldra vergeten
als je niet zo vanzelfsprekend was geweest.
Die overweging nader te
benaderen in het allengs
proberen te kijken. Wat altijd bestond en voorbijgaat
laat zich enkel dromen, zichtbaar en onzichtbaar
in de voortvarende tijd –
proberen te kijken. Wat altijd bestond en voorbijgaat
laat zich enkel dromen, zichtbaar en onzichtbaar
in de voortvarende tijd –
Elbert Gonggrijp,
Midlaren – Egmond aan den Hoef,
Midlaren – Egmond aan den Hoef,
woensdag 12 september 2018 –
dinsdag 18 september 2018
Foto @ Conny Lahnstein - erf huisje Jacoba te Midlaren, zonsondergang
No comments:
Post a Comment