Vertraagde
tijd
Om jezelf weer beginnen te
herinneren zoals je was moet ik
hier zijn geweest – nee, dit komt nooit af. Wat ik van mijzelf
inzie blijft voorlopig open. Roeken in het veld dalen en stijgen
hier zijn geweest – nee, dit komt nooit af. Wat ik van mijzelf
inzie blijft voorlopig open. Roeken in het veld dalen en stijgen
boven verlaten akkers. Hoor hun
hese kreten, zie hun trage
vluchten, hun zwenken van hier
naar elders.
Schijnbaar lieflijk en
toegankelijk dit overwegend kale
landschap. Hier moet ik eerder hebben verbleven, toen ik
kwetsbaar was, een vragend waarom.
landschap. Hier moet ik eerder hebben verbleven, toen ik
kwetsbaar was, een vragend waarom.
Nu is slechts de wind en jij
mijn liefste. Wij nemen voor
waar wat wij ervan weten, wij kijken zonder blikken of
waar wat wij ervan weten, wij kijken zonder blikken of
blozen. Alles kan nog, al is
zoveel hetzelfde, maken de
roeken zich nog ravenzwart los van
deze ondoorgrondelijke aarde –
Elbert Gonggrijp,
Midlaren,
dinsdag 11 september 2018
Midlaren,
dinsdag 11 september 2018
Foto 1 - @ Marcel van der Kam
Foto 2 - @ Omroep West
2 comments:
Alles kan nog, zolang er leven is, liefde is.
Mooi die roeken erbij noemen.
Het is een aautobiografisch gedicht toen ik geestelijk nog aardig in de put zat en daar therapie voor had. De roeken waren daar destijds ook al. Een mooie metafoor voor ellende. Nu ik weer terugging naar de plek waar ik ooit gewoond heb in Groningen kwam ik ze weer tegen, maar vanuit een geheel andere situatie....
Post a Comment