Rutger
Ode aan Rutger Kopland
Hier waar wij verblijven - de essen,
de brinken, de houtwallen, het beekdal, Drenthe - zie ik je weer denken.
Hoe moet ik het zeggen, hoe moet
ik het zeggen dat - maar de wereld zweeg omdat jij zweeg.
Geen tuin meer hetzelfde, ook al groette jij haar terug. Zij ligt er zo bij om opnieuw te ontdekken, zij trekt zich ragfijn in haar schaduwen terug.
In de grazige weiden iets van verte, iets van diepte, het verlangen van mij te worden, dichtbij te zijn.
Wat verdwijnt kan altijd morgen nog, kent vooralsnog weinig heimwee.
Geen gezicht, geen handen, maar vanzelfsprekend zoals de tuin nu -
Elbert Gonggrijp,
boshuisje “ Jacoba “,
Midlaren,
zaterdag 10 september 2018
2 comments:
Een mooie ode!
Ik ben gek van het werk van dichter Rutger Kopland, ben door hem op mijn zestiende gaan dichten. Ken sommige zinnen zelfs uit mijn hoofd. Zo ontstaat dus dan ook dit gedicht. Ik heb hem bewust geciteerd...
Post a Comment