ONGEVRAAGD

Ongevraagd

Hoezeer ik mij ook realiseerde dat jij mij niet toebehoorde,
jij onderbrak mij wanneer ik er niet om vroeg – de wolken
gejaagd in alle vroegte, de storm en de regen. Het viel
niet tegen te houden dat jij mijn metgezel was – een

vroege ochtend waarin alles nog moest, waarin ik nog 

had te ontwaken – zo’n onbepaalde blauwe maandag. 

Bij vlagen de wakkerende wind, meer dan ik verdragen
kon. Gaf ik je antwoord, kreeg ik allengs in de gaten

hoe onaflatend jij mij bepaalde. Ik zweeg en dacht er 

het mijne van. De wind vlaagde bij vlagen – hield jij je 

maar eens stil, hoefde ik mij maar niets af te vragen
waartoe jij mij wekte – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 30 september 2019 

ANSWERED PRAYERS

Answered Prayers

Mijn thuishaven terug te zien – mijn voorvaderen niet langer
verloochend door daar te verkeren waar mijn ware aard om
had gevraagd – een grondtoon diep van binnen, een
innerlijke rust voorbij die stem die alles wil bestieren.

Die klank te vinden die mij heel diep van binnen werkelijk 

bezielde. Getrouw aan wie ik werkelijk ben – een degelijker
wezen verbonden aan alles wat mij omringt – om na
te streven – verbonden aan de eeuwigheid zover ik
haar kan begrijpen – 

Elbert Gonggrijp,

Egmond aan den Hoef,
zondag 29 september 2019   

RAINY SUNDAY

Rainy Sunday

Ondoorgrondelijk waarom jij juist nu op deze
zondagmorgen weerklonk – het regende pijpestelen,
de tuin verwelkte waar je bijstond, plassen
ontsierden het tegelpad en ik?

Ik bleef zitten waar ik zat, wenste niet nat te worden, 

zocht woorden waar jij –  erom verlegen – geen in 

voorraad had. Onafhankelijk van het venijn dat 

jij wilde oogsten zocht ik een ander verpozen,

koos ik zorgvuldig omwegen om jouw orders te 

omzeilen. Het is voor mij nooit te laat om te
ontwaken, bevelen in de wind te slaan,

mijzelf van jou te bevrijden, 

hoe ongenaakbaar jij ook wezen 

mag – hoe kortstondig ook mijn
triomferen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 29 september 2019 

TOPOGRAFIE

Topografie

Ik leef, ja ik leef desondanks – dat ik het niet aan de stem 

hoef over te laten – alles wat er speelde in kaart gebracht – 

wat mij beroert, mij de mond dreigt te snoeren. Het is 

een fata morgana gebleken. 

Dat ik mijzelf niet kwijtraakte, maar aan kon wijzen waar 

ik begon en dat jij daarnaar luisterde – echter dan levensecht.

Dit wil ik niet – verkrampt snakkend naar adem – maar 

de rug recht, de haren in de wind. 

Niet te hoeven wachten totdat ik weer opnieuw – en 

opnieuw. Mijzelf opgericht, de hemel opgeklaard. Boos te 

worden met een reden – jij vervloekte stem – kastijd 

hem, ransel af al wat niet van mij is –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 26 september 2019  

DREINEN

Dreinen

De varens kwijnen in hun vergelend verdwijnen
tot een hedendaags vergeten – een gebaren
naar een huidig weleer. Het is nimmer zo
gewenst, maar nu blijvender van aard.

Hoe mijn omgeving al rijpe vruchten draagt –
gehaast om aan de winter te ontkomen. Het
kerft in mijn ziel dat ik al die voorboden zie
die van een vroegtijdige herfst getuigen.

Beantwoord mij, mijn stem, geef klank aan alles 

wat mij omringt, zing niet voortdurend rond in 

mineur, laat de ganzen vrij zichzelf te zijn, 

op de wieken te gaan.

Laat het vee rustig grazen in de weiden, laat het 

aan de regen, laat later de kou, maar wees
genadig voor mijn voorzichtige schreden in 

deze huidige malaise – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 26 september 2019

PROFIJT

Profijt

Die ene appel op de schaal neigt naar poëzie – zo 

hebben wij vakbekwaam en per toeval het vrije vers 

uitgevonden – associaties waarop meerdere 

volgden. Ik kon er de wereld opnieuw mee 

inrichten, de juiste woorden zorgvuldig
kiezen in een willekeurige strofe – 

de letters dansend als noten op het papier. 

Even van mijn stem verlost – de rozen zonder 

doornen, de agenda voorlopig weggelegd, 

het gedicht weer in de plooi voor 

verhelderende inzichten –  

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

donderdag 26 september 2019  

GLADIATOR

GLADIATOR

Terwijl ik mij de koning te rijk waande was jij in de liefde 

moederziel alleen. Mijn woorden vergezelden onophoudelijk 

mijn daden. Nog word ik dagelijks in de arena gegooid tot

uitputting aan toe, maar ongeacht de stem, het constant 

ouwehoeren blijf ik toch mijzelf dankzij jou, jij mijn 

trouwe metgezel, jij lieve vrouw.

Niets kan zo krachtig neergezet als op het aambeeld 

van het beminnen. Het doet vergeten wat wanordelijk
door elkaar mijn handelen domineerde – de strijd 

gestaakt, de brokstukken bijeengeraapt voor 

een nieuw onlosmakelijk verband. Ik ontluikte 

en werd weer bruusk tot leven gewekt – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 25 september 2019

INSTRUCTIES

Instructies

In het diepe gegooid hapte ik naar lucht – de schrik
nauwelijks te boven moest ik eraan geloven of ik wilde 

of niet. Dikwijls ervoer ik later hetzelfde drama niet 

tegenstaande dat het om geheel andere zaken
ging – een weerbarstige stem  die mij continu

achtervolgde. De uitputting nabij moest ik alle zeilen 

bijzetten om gevaren te ontwijken tot ik weer op het 

droge klom, beschutting vond in een taal die 

voorlopig huisvesting verleende – mij adem gaf
in geval van die nood die mij belemmerde.

Het verleden verleden tijd te laten zijn – de bevangen
geest die weerstand bood tegen alles wat hem
ingefluisterd werd – in de hoop dat het over zou
gaan, in mindere mate zou hinderen – aan 

de kant te klauteren in volle glorie – 

Elbert Gonggrijp, 
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 24 september 2019

EN TOCH -

En toch – 

Mijn problemen lijken hardnekkig en terecht, maar
er is zoveel meer om betekenis aan te hechten – een
kleurrijker en betekenisvoller bestaan. Ik kan mijzelf

duizendmaal verwijten dat ik geen enkele reden

heb om vrijuit te bewegen, 

dat mijn stem mij belet anders met mij om te gaan. 

Des te meer wens ik mij een vruchtbaarder leven: 

voorbij elke schaduw, voorbij het bedeesd 

aanwezig zijn zonder pijn of schaamte – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 23 september 2019

PERCEPTIE

Perceptie

Een Gouden Eeuw die naar onweer neigde 

bracht mij nader tot een degelijker denken. Overal 

ging ik heen – de stem ging met mij mee. Wie 

nog geboren moest worden leefde onvrij, 

maar wachtte een nieuwe morgen. 

Zien en waarnemen waren de tijd waarschijnlijk, 

dijden uit voor zover ik hen onbevooroordeeld 

benaderde. Niets dat mijn lot zo bezegelde dan 

mijn huidige plek – groots in het beleven daar 

waar ik ongebreideld vertoefde – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

maandag 23 september 2019 

CHROMOSOOM

Chromosoom

Ook jij, mijn stem, ook jij achtervolgde mij – de dubbele helixen
van het DNA, de impact van het chromosoom. Jij achtervolgde
mij van vader op zoon. De rotte appel op de schaal, het
verdorde blad aan de boom – het was wat zich in mij
genesteld had van lieverlee, van jongs af aan. 

Was jij maar vergevingsgezind, was jij maar de hoeder van mijn

kind, was jij maar degene die mijn genen droeg van ’ s ochtends
vroeg tot ’ s avonds laat. Was ik er maar bij gebaat te leven
met jouw woordenstroom – tot op de dag van vandaag,
zoals ik hier ga, zoals ik hier sta – gedachteloos  – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

zondag 22 september 2019  

DIRIGENT

Dirigent

Prominent stagneert mijn identiteit nu jij mijn gedrag 

domineert – jij stem, mijn onaflatende stem – nu ik zo geen 

uitweg ken. Liefst negeer ik jouw heerschappij en vind 

mijn eigen vrijheid uit, een majestueus arrangement,

een inzichtelijk program waarmee ik virtuoos mijn leven 

dirigeer – de noten gerangschikt in een vloeiend geheel
zodat ik weer deel uit maak van die ene melodie 

die mij zonder wanklank begeleidt – voor altijd – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 21 september 2019  

LAZARUS

LAZARUS

Mijn stem weerhield mij van al mijn plannen die ik had 

bedacht. Ik kwam nergens nog aan toe, hoezeer de dag 

ook veelbelovend was. Ik, een illusie armer, raakte 

verwikkeld in een strijd waarbij steeds op mij werd 

ingehamerd, een tijd waarin ik hoopte dat alles 

ooit voorbij zou gaan – de futiliteiten, 

het boek nog opengeslagen bij zijn eerste hoofdstuk, 

de daad nog nauwelijks bij het woord. Kon iemand ooit 

opstaan die de ware liefde predikte, mij uit het land 

der doden liet verrijzen en de steen terzijde schoof 

zodat ik wist waartoe het leven leidde? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 21 september 2019 

DISCREPANTIE

Discrepantie

Leefde ik mijn leven achterstevoren, ik werd opnieuw
geboren – stemmenvrij te zijn in een ochtendgloren dat
een volmaakter functioneren bewerkstelligde. Ik ontkwam
aan het ergste in mijn toereikend reiken.

Maar neem nu de klimop: tegen beter weten in woekert 

hij ten top, loodzwaar in eigengereide overwegingen. Ik
daarentegen zoek het anders hogerop, wil de lichtheid
van het dagelijks bestaan ondergaan ongeacht 

elk tegenstreven – een manier van doen die mij meer is 

toegeëigend, wat kleur en perspectieven biedt, een 

verheven doel in het verschiet. Waarom dan nog 

getreurd nu elke influistering niet meer de mijne 

blijkt, maar een echo van een 

herinnering die mij schaadde? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 20 september 2019 

HEERLIJKHEID

Heerlijkheid

Lange lanen onthaalden pontificaal wat eens geschiedenis
openbaarde van misère en tegenspoed. In pacht gegeven
vond ik de bloeddorstige jacht uit, werd het seizoen van
leven op dood geopend, liet ik de hellehonden los
om de vos te confisceren,

vond ik mijn eigen vrijheid uit, verdreef ik die stem die mij
zo hevig tormenteerde, konden op het laatst de luiken open,
de rode loper ontrold om eerdere genodigden te visiteren,
de hekken scharnierend onder een feestelijk onthaal – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

donderdag 19 september 2019 

NOACH

Noach

De duif met het takje in haar bek arriveerde in de Naam
des Heeren – het Bijbels genoegen dat de woedende 

stormvloed over was gegaan – een nieuwe geest 

over de waat’ren los van elke zonde die zich 

eerder op aarde manifesteerde.

Het kwaad overwonnen, een nieuw beginnen – zo dwaal
ik niet verder, kan ik het land zien gloren – als herboren,
een helder ogenblik waarin de woorden vrucht

dragen voor een nieuwe dageraad.

De woestenij ontgonnen 

los van elke nood die eerder
over mijn lot beschikte – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 19 september 2019

BEVRIJD

Bevrijd

Wrokkig van geest toen mijn stem mij eertijds bepaalde – 

klemgezet en weerbarstig het temperament als was ik 

degene die volledig verstarde – tot weinig in staat 

dan louter vegeteren. Maar ik bloesemde open 

als de rozen die ik je gaf – spontaan van aard.

Ik rijpte als appels op de schaal, een liefdevolle 

september hoezeer die aanstonds tot herfst verkleurde. 

Mijzelf bijeengraapt ontmaskerde ik de somberheid 

van de laatst genoten uren, schoof de melancholie
terzijde – bevrijdde mij 

van het barok dat mij kastijdde – 

en de stem was nergens meer – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 18 september 2019

EUREKA

EUREKA

Alsnog, vanuit een neerwaartse spiraal bekeken
heb ik mijzelf weer opgericht – een trotser ik – vanuit
de kronkelingen van een desperate natuur die
geen uitweg beoogde.

De wind luwde, de storm had geen vat op mijn
nieuwe bevindingen, mijn pad vereffende zich een
duidelijker keuze. De wolken braken open tot een
openbaring die tot vele kansen leidde.

Mogelijkheden te over – vond het vaste grond
onder mijn vermoeide voeten – niet langer gekweld
door een stem die in alles tegenstand bood
tegen beter weten in – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 18 september 2019 

HERKOMST

Herkomst

Ongeacht waar ik vandaan dacht te komen – mijn wortels
ontkend, mijn naaste verwanten verkwanseld – ritselen in 

veelvoud mijn gedachten als bladeren in de wind – kan ik 

mijzelf weer horen luisteren naar hoe mijn ziel werkelijk was 

bedoeld – mijn ware aard gevoeld – fijnzinniger dan ooit 

toen mijn helder inzicht zich vernauwde – krijg ik weer de 

geest om te handelen vrij te zijn en te blijven – geen enkel 

oponthoud maar met een blij gemoed het nieuwe leven 

tegemoet – zelfverzekerd van daad en idee 

een richting recht door zee besluitvaardig genomen 

buiten elke weerstand om – zo puur en zo simpel – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond Binnen,
dinsdag 17 september 2019 

BENODIGDHEDEN

Benodigdheden

In het dagelijks ritme van een treurig heden 

zit wel een voorbode  van wat ik al dacht na te
kunnen streven – opwaarts gedacht al was
het maar voor heel even, iets dat ik niet

verwachtte, wankel nog, maar aanwezig.
Houvast de liefde die jij mij gaf – voortkabbelend
als water tegen de kade, een rivier die zichzelf 

van een bedding voorzag – 

de wereld weer in kaart gebracht. Hoe 

ondanks de regen ik weer aanving met een 

tomeloze beweging – de aarde op de schop, 

de blik op een gemoedelijk buiten al waar – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 16 september 2019 

SUBLIMATIE

SUBLIMATIE

Leef ik tussen uitersten, beleef ik een ander 

vandaag waarin wanhoop soms aan mij 

knaagt, waarin de toekomst nu om offers 

vraagt waaraan ik niet kan voldoen – 

dat het mij eerder behaagt niet na te hoeven
denken of te begrijpen waar het allemaal om
draait – een transparant idee, een oplossing 

zonder zorgen – nu jij hier naast mij ligt kan 

er eenvoudigweg niets meer stuk, geeft het 

leven blijk van die vreugde die ik nooit eerder
begeerde. Jij bent zo duidelijk aanwezig dat 

het er groots van zong – een welluidender

melodie dan degene die ik eerder 

componeerde – geen mineur, geen 

valse noten, maar zuiver, 

opgetogen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 15 september 2019

TERSTOND

Terstond

Bijeengeraapt om er het beste van te maken – het lijf
topzwaar, de stem geen eigen stem – “ gehoorzaam mij,
al wie ik ben “ – dreigende wolken in het vooruitzicht –
bestaat niets zo machteloos als mijn huidig ik.

Neem een dag als deze – de ogen gesloten. Alles
gebeurt mij – het draalt, het stamelt ik, dat ik, zo
dikwijls, maar zo tergend traag, zo eindeloos
moe, met weinig om handen.

Wreed het lot dat geen wonden stelpt – besluit ik
stilzwijgend hoopvol dat er aan dat lijden eens een
einde komt – verlies van elke zwaarte op deze
vermaledijde aarde, de redenen gegrond

voor een nieuwe morgen – terstond. Kon ik je
hebben gemist dan was het louter hier, daar waar
ik verblijf in dit Godvergeten ogenblik – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 14 september 2019

TROMPE L'OEIL

Trompe l’oeil

Clair obscur scheidt scherp donker van licht, brengt een ode
aan het Memento Mori – zoals de haas zieltogend naast de
kale schedel ligt. Gaat de voltooid verleden tijd hedendaags
aan ons voorbij? Uitgestald de bloemen en snuisterijen.

Met ijver neergepenseeld moest het voor eeuwig leven 

inhouden – het brood gebroken, de wijn ingeschonken,
de fazant parmantig neergevlijd – monumentaal ingelijst, 

gedateerd anno ooit. Is dit nu mosterd na de maaltijd en 

een ware credo dat overvloed slechts kortstondig blijft?

Met de hand kun je er naderhand niet naar reiken, handhaaft 

het stilleven zich maar in gebreke. De vernis gebutst, de verf 

verbleekt. Dood is doods gebleken. Schone schijn voor het 

kritisch oog. Geen appeltje, geen druif laat zich toesteken, 

metaforen vergaan. Maar je kunt je blijven vergissen 

als het om echtheid gaat – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 13 september 

ONSCHULDIG

Onschuldig

Hielden wij het ons voor – dat de weelderige klimop moest
gesnoeid, het onkruid gewied, een zomer plaatsmakend voor 

herfst – een kil gevoel van een nabije toekomst die na een 

regenbui zich in grauwsluiers verhulde.

Zonneschijn nog ten teken van een mogelijk vooruitstreven
met de schijn dat een heel nieuw tijdperk begon. Het geeft 

blijk dat alles nog kan – een gemoedelijke dag doch met 

ingebouwd verval – laatste stuiptrekkingen. 

IJverige spinnen weven hun fijnmazig web en bloemen doen 

een uiterste poging. Slechts enkele laatste kansen – de schop in 

de aarde, het tuinafval geruimd. Hoe onschuldig de hovenier 

die hier met zijn handen wroette? –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 13 september 2019 

SMART

SMART

Even verbijsterd – naast leven de dood – hoe langzaam vergaat
het ons – maar ik wil niet dat je gaat, nu niet – schrijdt het voorbij

in al zijn ondoorgrondelijke bewegingen, schrijdt aan ons 

voorbij wat ons omringde, een evoluerende reeks van 

gebeurtenissen – en de liefde natuurlijk – 

vloeien de tranen om wat er met ons mocht geschieden – pijnlijker
dan wat wij dachten dat er mogelijk in het verschiet zou zijn. Dit is het 

leed dat nog geen namen kende, ook niet voor jou en mij – latent 

het ingebouwd verlies dat zich losliet als een blad vallend 

naar de aarde – ons lichaam broos, het leed ongewis 

waaraan wij bloot zouden staan dat het niet anders 

verliep dan dat het lot ons ontglipte – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 12 september 2019

EARLY

Early
A walk through my hometown

While the Cherry Blossom touches my lonesome heart, the Magnolia starts to write
her own kind poetry, Morning Glory weares a coat of fresh emptiness, a pale skin of
serenity. While the Blackbird continues his history repeatly, Spring has definitely 

arrived – a cold white morning,  a pale awakening sun. Hear the clear blue sounds 

of a new reward, the birds of great hope. A singing in the making, slowly turning 

into a new day dawning.

The silence gets disturbed by the return of Starlings coming home for joy and laughter.

They arrive in billions – a flog of bright shiny wings – funny  murmurations in the early 
sky: “ We have waited for you such a long time “. In the trees it’s happening again 
- Spring has definitely arrived – unfolding leaves like new pages of dairy, a 
flourishing in the making, slowly turning into a new day dawning – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 24 maart 2019

BEDAARD

BEDAARD
Duindagboekgedicht 131
Uitgewerkte I-Phone opname

De bladeren nog rijkelijk aan de twijgen beduiden een
vervlogen zomer terwijl de stugge halmen glinsteren in 

de wind. Hier hervind ik de geruststellende gedachte 

dat het landschap nog springlevend is, los gezien 

van elk mogelijk verval.

Muisstil lijkt het tafereel waarmee het met zijn glooiingen
prijkt, een warmbloedig duin dat naar weemoed neigt – een 

momentopname lang. Een buizerd verkent met zijn 

spiedend oog zijn huidige areaal dat hem mogelijk 

nieuwe kansen biedt.

De vooruitblik vervliegt terwijl ik 

hier besta – de toekomst een zoveel 

schimmiger weids en oneindig 

uiteenlopend theater – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
dinsdag 10 september 2019

VERGELIJKING

Vergelijking
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Niets vergelijkbaar met die vertrouwde wereld om mij heen – moest jij
dit dan zijn liefste? Alles houdt eens op te bestaan, maar van de liefde
weet ik niets. Mocht het voor eeuwig zijn hoe zou ik dit dan weten?
We leven heel dicht bij elkaar, mocht dit ooit overgaan wie zal

het ons dan zeggen? Wij kennen niet de reikwijdte van onze bedoeling,

wij kunnen niet over de rand kijken van ons leven, wij beleven niets 

anders dan dit – beweging en stilstand, ouder worden zonder ooit 

de grenzen te weten, daar waar het ophoudt.

We leven de liefde met elkaar en willen niet anders dan dat het
zo zou blijven. Misschien is dit het beste zo – niets te hoeven
beseffen dan wij hier, wij twee met elkaar – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 10 september 2019