OPTREDEN GEDICHTENDAG 30 JANUARI 2022 A.S. THEMA " NATUUR "

 

VOORDRACHT DUINDAGBOEKGEDICHT " ZEEREEP "

ZEEREEP
Duindagboekgedicht 180
Uitgewerkte notitie

 

Stel dat je ooit een ander was, jij standvastig duin, jij
schier oneindige – had de wind je dan gemaakt, zand
en zee gelijk , ruige ruggen van helm. Niets weerhoudt
het tij, het verwaaide rollen van de golven.

Het is aan het strand bedolven te zijn tot een machtige
kust die voor ons doelbewust het land bewaakt. Bijna
lusteloos, gezapig, maar met het waakzame oog – zat
je er ooit naast nu jij mij beschermt.

Vanuit het niets gegroeid zachtjes neergelegd. En daar
boven een begrijpende lucht, een gemoedelijke moeder.
Wie kan ik liefhebben nu jij voor mij altijd aanwezig
blijft. Mocht het de wind, maar kalmpjes.

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 26 januari 2022

 

 

 

VOORDRACHT DUINDAGBOEKGEDICHT " ONGEREPT "

ONGEREPT
Duindagboekgedicht 179
Uitgewerkte notitie

 

Zo lijkt het leven na de Middeleeuwen nagenoeg constant,
een ruige wildebras die je tegen de haren in kan strijken –
stijfkoppig helmgras, knarsetandende struiken. Alsof het
nooit anders was, een tijdloos ideaal, een imperium
flora en fauna eigen. Joy de vivre,

levensvreugde Ooit moet het zo zijn ontstaan – dat deze
totale wereld duin zou gaan heten. Dat het weer doodstil
voor je ligt, roerloos in het dynamisch evenwicht. In elk
seizoen een andere vocabulaire.

Doch de winter stijf en stug weet vooralsnog van wanten,
bestrijkt deze huidige episode. Ongewis van zijn karakter
welteverstaan, maar present in alle voor en tegenspoed.
Of het lijkt dat het slaapt, weten enkel zijn onderdanen –
verstard, met ingehouden adem –

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 26 januari 2022

 

 

ZEEREEP

 

ZEEREEP
Duindagboekgedicht 180
Uitgewerkte notitie

 

Stel dat je ooit een ander was, jij standvastig duin, jij
schier oneindige – had de wind je dan gemaakt, zand
en zee gelijk , ruige ruggen van helm. Niets weerhoudt
het tij, het verwaaide rollen van de golven.

Het is aan het strand bedolven te zijn tot een machtige
kust die voor ons doelbewust het land bewaakt. Bijna
lusteloos, gezapig, maar met het waakzame oog – zat
je er ooit naast nu jij mij beschermt.

Vanuit het niets gegroeid zachtjes neergelegd. En daar
boven een begrijpende lucht, een gemoedelijke moeder.
Wie kan ik liefhebben nu jij voor mij altijd aanwezig
blijft. Mocht het de wind, maar kalmpjes.

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 26 januari 2022

FOTO @ ELBERT GONGGRIJP