ONGEREPT
Duindagboekgedicht 179
Uitgewerkte notitie
Zo lijkt het leven na de Middeleeuwen nagenoeg
constant,
een ruige wildebras die je tegen de haren in kan strijken –
stijfkoppig helmgras, knarsetandende struiken. Alsof het
nooit anders was, een tijdloos ideaal, een imperium
flora en fauna eigen. Joy de vivre,
levensvreugde Ooit moet het zo zijn ontstaan – dat
deze
totale wereld duin zou gaan heten. Dat het weer doodstil
voor je ligt, roerloos in het dynamisch evenwicht. In elk
seizoen een andere vocabulaire.
Doch de winter stijf en stug weet vooralsnog van
wanten,
bestrijkt deze huidige episode. Ongewis van zijn karakter
welteverstaan, maar present in alle voor en tegenspoed.
Of het lijkt dat het slaapt, weten enkel zijn onderdanen –
verstard, met ingehouden adem –
Elbert
Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 26 januari 2022
No comments:
Post a Comment