STRIEMEN

  

STRIEMEN
Duindagboekgedicht 175
Uitgewerkte notitie

 

Een duinlandschap dat boekdelen spreekt – te miezeren
in de regen, kil tot op het bot. Een tevergeefs beleven
van wat zich eerder manifesteerde hoezeer het ook  
naar eenvoud streefde – zwijgend en al. Nu een waar
verbond met de gestage weergoden.

Ik heb ons zien lopen zonder op te kunnen zien. Uitzicht
bood nauwelijks het inzicht waarvoor wij hier eerder zijn
gekomen, de ware reden te leren kennen van ons vervolg.
Hiermee deze barre wereld te zullen begrijpen.

Nergens troost, nergens leven. Maar hoe groots blijft
het stuurse panorama afdoende van zich spreken, heeft
het aan het beschouwen reeds genoeg. Meeslepend
zal het zijn als je van zijn schoonheid weet.

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 20 januari 2022,
foto @ Emiel Bekker