KROM

KROM
Duindagboekgedicht 174
Uitgewerkte notitie

 

Een starre gestalte, een dood gewaande. Vanwaar
die stam, die opwaarts niet naar twijfel neigt. Nooit
zo luid geuit als toen hij nog uitgelaten groeide
de zilte wind tegemoet. Nu overhangend – in
stilzwijgen tot hij ooit stopt.

Kromgebogen – de tijd ontneemt de kale boom
de mogelijkheid om te worden begrepen – zijn oude
voeten in het water. Er is geen later om eeuwig bij
stil te staan. De nerven in de schors, het grijze
korstmos. De boom verstrengeld in zijn trage
stilstand – voorgoed verloren.

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 6 januari 2022
Foto @ Emiel Bekker