Hazelaar

Dat ik van je hield was waar – voor
even maar. Iel, bescheiden, met dat
lichtzinnige van onverholen
blijdschap.

Als alles nog mag en niets moet.
Vluchtig als een aarzelende groet
– katjes in het verschiet, tierig
waaiend in de wind.

Dat zij van zichzelf kind zal zijn,
uitgelaten in haar bestaan totdat de
tijd het welletjes vindt. Het geel
verwaterd.

Bruin, een naam verdord dat het straks
een hazelnoot wordt – een gave Gods.
Maar nu nog even speels in het kaal
struweel tot de zomer haar feest
verstoord.

Dat - het teken van een eerste leven
in maart – vermaard.


11 januari 2012