Kijk mij eens in het gezicht: ooit moeten wij
weer jong zijn, lachen met eenzelfde lach van
vreugde.
Het is zover: de ochtend wordt steeds eerder,
de liefde steeds meer feller. Als wij ontwaken
is het kwaad reeds geschied.
De tijd heeft haast, geeft ons zingen aan de vogels.
Wij bouwen weer een nest. Wie ons dit nadoet
is in wezen knettergek.
Elke keer hetzelfde. Als de lente kleur bekent,
dreigt de drang om present te zijn, broeds
of overmoedig.
Wat wij nodig hebben is geduld om dit verhaal
zorgvuldig af te maken opdat het lege magen
vult – ook de kleinste.
31 maart 2012
No comments:
Post a Comment