Onderhuids

In het sterven ligt het later. Bleek de zon
die afscheid spreekt. Allerlei verliest zijn
kans. De duinen dansen, maar voorlopig.

De bessen dragen zich voornaam. Als ik
aan jou denken zou, waar zou ik mijn sporen
laten, wortels krakend in de kou.

Takken die de kaalte dulden. Van hoed en
rand maakt schimmel kans. Nu kan het nog,
in alles ernstig, wijst het landschap je de weg.

Grijs in al zijn doen en laten blijft het zwijgend
tot ons praten. Zo wens ik mij onder abelen
en leef het leven dat verstrijkt.


31 oktober 2012