Glashelder

Ter plekke gedichten 11

GLASHELDER

Hier, aan het woelige water, bedenk ik mij. Eens
een aarzeling tegen willen en weten, nu een 
slakkenhuis die zich achteraf tot relict had 
gekropen. De herfst die zich telkens weer 
in melancholie had te vergissen -

Mijn bedachtzame voeten vinden het natte kille
gras - is er reeds gemaaid alvorens ik haar
stilte onderbrak? Mocht ik hier dan werkelijk
zijn geweest? Ik heb mij bedeesd terug te
trekken.

Glashelder. Jij kijkt mij alsof ik er bijna niet -
maar even vanzelfsprekend. De hand die de
rest - kan ik je volgen, dan helemaal. Tot ik
het besef - hoeveel jaren ouder - de oude
stobben in het bos, nimmer aflatend.

Wat brengt het licht? - Jaren her tot ik jou
heb te leren herkennen - in nieuw zo
vertrouwd. Geef mij mijn hinderlaag - de
knappende takken, jij zo dorstig als water.
Het restant te herbezinnen -

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, vrijdag 11 oktober 2013