Luna

Ter plekke gedicht 13

LUNA
Bij volle maan

Ik kan niet zeggen wat ik weet, ik kan
slechts gissen waarvandaan. Het is weer
volle maan en ogen blikken schichtig,
mijn dromen groeien scheef.

Iets krijgt een bange stem en verkrijgt
zijn wilde haren. Op de vlucht geslagen
huil ik kreten in het rond. De paniek die
ondergronds nu wanhoop zit te zaaien.

Was ik ooit zo eerder - de tijd heeft
zo haar cyclus, voor nu en voor altijd.
Soms traag en dan weer sneller. Ik kan
er niets aan helpen, ik draai alleen
maar door.

Er wacht iets in het duister en ik mag
mij raden wat. Ik scherp mijn blik, mijn
klauwen. Als ik niets kan vertrouwen,
wat wacht mij dan? Het einde?

Luister - de maan is vol, ik kan mijn
ziekte voelen. Laat mij ervan buiten
staan, de razernij te keer. En wek
mij als het over is bij het opstaan
van de morgen.

Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, donderdag 17 oktober 2013, Facebook,