DORP

(@ Mart Stel Poetry)

Mart Stel Poëzie

Dorp

Een donzen kussen op het vlakke land,
een laken wit met enkel wat rimpels
Een schuur, een huis, een boom, een kerk,
een zacht besneeuwde terp,
om je te moede hoofd te willen leggen

Dit ineengevoegde toevluchtsoord,
laag op laag de zee ontstegen,
uit overleven opgehoogd,
en aaneengeregen stilte

Of dommelt hier niet de enclave,
maar broeit de vaalt tot modderwater
Spreken alleen de zerken tot elkaar
om zwijgen te doorbreken,
en is het wit een dodenkleed?

@ Mart Stel
Beeld: @ Dinie Boogaart