WEGVLIEDEN

Wegvlieden

In het sterven de eerste dood van de kille grond, het vochtige
openbaren van de ijlende vlucht naar later. De hemel trekt
naar grauwe vergezichten en wolken gaan behoedzaam
dicht. Ik ruik je, het smaakt hevig hetzelfde.

Ik ben dit uitgestelde verlangen dat steeds meer vleugels
krijgt, tandeloze tijd dat al naar winter neigt. Zal ik jou
ooit liefde kunnen zeggen, jouw koude handen verstijfd

in mijn besluiteloze handen? Ach, de vliedende warmte.

Het langzaam verkleurende blad neigt tot een laatste
val, verwaait tot zijn kaalste nerven. Waar te zoeken
als ik ze zo talloos onbekend ter aarde? Naamloos,

alsnog vergeten. Wie ben jij, als ik jou ternauwernood
zal herkennen? Damp over de sloten, het vage blaten
van schapen in de vergissende nevel. Zou ik dan ooit
elders, omdat de verdwijnende tijd –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  woensdag 21 januari 2015