A sudden whisper without sound....

A sudden whisper without a sound…

Hoe weet je dat van binnenuit een moeder wordt
ontdekt, het lichaam lieflijk protesteert, het getij

voorlopig wordt gekeerd en het instinct vage

vormen krijgt dat er een wezen in ’t verschiet?

Het is bijna niet, het is bijna onvoorstelbaar
dat er een eender hartje klopt, eerst zachtjes
nog, omdat het fluistert van geluk. Het echoot
na tot het bewijs dat het er is. Kern tot een
toekomstig ogenblik.

Is de vrees voor het eerste uur gegrond? Het hecht
zich aan geboortegrond, het zoekt beide ouders

uit zoals het zich dunkt. Het weet zich amper

handgebaar of een voet ten voeten uit, maar

het zit er al op en aan voorzichtig nog.

Het is de stille tijd van ongeduld die verwachting
hoopvol vult, de kinderwens voleindig maakt.
Jij bent het die nieuw leven schenkt en hij die
het een reden geeft. Samen aan de wieg van
het bestaan, kleiner nog dan wat het oog.

Maar het weet zich. De natuur tot groei, een merel

zijn lied, terwijl de roos al danig de lente verkoos.

Waarom de tijd niet diezelfde zodanige vreugde? –

Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  zondag 15 maart 2015