TEN PROOI

TEN PROOI

Het drama van de kat

Dat de tuin weer bezet, de innerlijke vogels verbeeld. Ik

heb weliswaar van je gehouden, het zong ervan, het kreeg

zijn uiterlijke vorm, voorzag zich van nieuw inzicht. Een

onontgonnen gebied verkend, een terra incognita

blootgelegd.

Het werd steeds eerder dag, voor je het wist had je het
in de gaten. Het had ons nooit zo eerder benaderd, het
werd van haastige vlucht tot een wonderbaarlijk
nest de voortvarende jongen.

Een uitzonderlijke vondst als ik voorbij de bladeren
de eerste signalen besef, liever niet ontdekt, liever
verborgen, gaarne geen naam. Een schuilplaats zonder

gevolgen. Wie zorgt het behoedend geheim?

Ik sluip de gang van een bezetter, de dood van de argeloze

prooi, een nodeloos alarm. Het vergeefs waakzaam overzien

wat nu noodlottig is gebleken. Het zacht verwijt, een helder
repliek, maar achteraf. Machteloos, hulpeloos ten einde.

Het slaat zijn qui-vive niet gade. Rigor mortis in de schaduw
van de coulissen. Er komt geen zin meer tussen, het is voor

als en indien veel te laat. Elke poging dit vooruit te zien voor

niets in de gaten. Zieltogend in de geborgen struiken.

Ik ben een kat, ik ben instinct. Verderf noodzaakt mij
om stelselmatig toe te slaan. Als ik onverhoeds besta,
de eerste tot de laatste poging fataal vertaal. Ik spel

speels wat mij dralend uiteindelijk naar verveling lokt.

Dat ik wegga zonder enige schaamte –

@ Elbert Gonggrijp,  Alkmaar,  zaterdag 14 maart 2015

@ Foto Moos de poes, Conny Lahnstein

@ Foto dode Merel Bas Dekker

@ Foto Merel mannetje Johan van Beilen