ACH JA, DE LIEFDE

Aanleiding voor mijn gedicht

Mijn gedicht

AZIELZOEKERS

ASIELZOEKERS
Naar gelijknamig schilderij van Anke Labrie

Vermenselijk jezelf. Ik tover je het palet van de toegeeflijke
kleuren, ik laat je zien wat liefde is. Het is niet zwart-wit, het
is een veelzijdige historie die gehoord dient te worden. het
getuigt van lijden en verlies.

De vrucht die wij met ons meedragen bonst het kloppend
hart. Een zonsondergang, verzadigd van vreugde. Vergeet wat
ons eerder haat zaaide. Wij zijn aan elkaar gewaagd gelaagder
te zijn dan bij de eerste gedachte.

Laat ons in elkaar verstrengelen, laat ons aan elkaar
gelijk zijn. De pijn voor beiden om te dragen. Het paradijs
betreden dat wij ooit moesten verlaten. Wie schildert
dan ons het geluk van ons genoegen? –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 26 februari 2018

Schilderij @ Anke Labrie - Asielzoekers

 

ONDERHUIDS

ONDERHUIDS
Landjuwelen
Antwoord op Gemma
“ Besmet te raken met onrust “

“ And it hurts and it hurts and the damage is done “
( Muziek David Sylvian )

Aan het leven onderhevig moet er toch het kleine kind te
ontmoeten zijn, in de spelonken van zijn geest, in de grillige
takken van de bomen. Klimmen tot de hoogste top.
Dromend nergens over dan pais en vree?

Later moet het met treden omhoog de loopbaan tegemoet
om weldra gehaast te sterven aan overmoed. Had het genot
maar genoten en nimmer bewaard voor later.  De aktentas
vastgenageld aan het hart, de tijd verkwanseld
aan de eeuwigheid.

Liefhebben is houden van. Voor nu en niet en niemand bang.
Zopas struikelde je nog over je gedane zaken. Zojuist nam je
nog die verkeerde beslissing. Maar geef het ruiterlijk toe als
je verlangend bent naar je ware zelf,  benieuwd blijft
naar dat kind van tak naar grillige tak –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 27 februari 2018
( Bewerkte ) foto's @ Conny Lahnstein

MANTEL

MANTEL
Notitie

Toen veranderde alles. Het kwam van

overzee. Alles trok dicht, vergrijsde – een
sombere oude man, een zwarte mantel,
een ondoordringbaar wolkendek.

Sneeuwvlokken dwarrelden, gaven eerste
vingerwijzingen – overmande het gelaten

strand met het geruisloze van een

uitgestrekte immense leegte.

Alles kreeg aandacht, alles verdween
in het meedogenloze oponthoud van
verdwijnen – een krimpende zee,
een vage aarzeling.

En alles wat van zichzelf kalmte
is verstomt steeds stiller in het
willen blijven liggen –

Elbert Gonggrijp,
Strandpaviljoen “ De Uitkijk “
Egmond aan Zee,
dinsdag 27 februari 2018
Foto + Filmpje @ Conny Lahnstein

SCRABBLE

SCRABBLE
In Memoriam Marco Vogelzang.

“ The wind is whistling down the house” ( Kate Bush – Aerial )

Je leefde een overweging, kalm als water. Voor
minder woordwaarde deed je het niet. Bedaard
letters gewikt en gewogen op hun uiteindelijke plek
rekende jij jezelf rijk. Er zit maar weinig waarde
in dood. Dat je er zo dadelijk aankomt,
maar nu.

Je verzamelde en praktiseerde filosofie. Blikjes,
plastic en papier. Het rondslingerend solipsisme dat
jij met glimmende ogen benadrukte. Leven bij de
gratie van je eigen camera. Als je niet bestond
hield alles op met bestaan.

Het was simpelweg gezellig gewoon waarin je als
vriend wel degelijk wordt gemist. Het sloeg een gat in
het geheugen waar ook jij nu ontbreekt. Een leven
mogelijk als volledig geleefd, maar tevens onaf,
leegte die nooit meer kan overbrugd.

Ik kan jouw letters niet meer vinden, leg te korte
woorden op het genadeloze bord. Verliezen doe je
in dit spel voor altijd. Wij zijn jouw stenen kwijt.
Stilte kent geen woordwaarde, het blocknote
kan voor altijd in de kast –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 24 februari 2018

SLUIMEREN

SLUIMEREN
N.a.v. foto en bijbehorend gedicht

 “ Als waterlelies “ van Esther van Rijn

Hoe kwetsbaar en vaag, ergens weet zij zich zeker.
Mocht zij dromen, dan niet van morgen, maar stevig
verankerd in een duidelijk vandaag. Waar ze nu is,
mag misschien niemand komen, ligt zij in die
geruststellende houding van slaap,
van veiligheid.

Zichzelf gehuld in zijde blijft ze terzijde. Wie haar
alsnog wakker kust ontmoet haar halverwege, de
ogen gesloten. Een sluimerend ontluiken tot de
ware herkenning waar je al die tijd was
gebleven. Naast me? –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 22 februari 2018

Foto @ Esther van Rijn - " Als waterlelies "