SCHROOM

SCHROOM
Duindagboekgedicht 89

Onder het volmaakt azuur heeft het ongerepte duin
bijkans vergeten wat wandelen is. Het treuzelt zijn verglijden,
aarzelt Kramsvogels in hun vlucht, roept op tot bedaarde
woestenijen. Het neigt hevig naar een thuis.

Een verwelkomen in een windstille lente waar het
ijs op het donker water kraakt nog voor je het kon betreden.
Hevig te verlangen naar iets wat nog moet passeren, een
weerspiegeling van licht welke elke zwaarte brak.

De atmosfeer doordrenkt van
een oponthoud dat twijfelt tussen
iets te willen of te kunnen –

Foto's + Gedicht Elbert Gonggrijp

PWN duinen Bergen aan Zee, 
woensdag 7 februari 2018