KRONIEK VAN DE LAATSTE DAGEN

Kroniek van de laatste dagen

I.

Het winters uitgangspunt – je leende mij je winterkoninkje, 

liet mij in jouw zonsondergangen draperen – de vruchtdoos 

van de kardinaalsmuts tot lippenstiftrood.

Ik onthul mijn ziektelief de liefde, de grijsgewatteerde
ochtendregen, de in mist genoteerde mysteries – mogelijk
vee, koplampende automobilisten – schijnbare gestalten
om het heden mee te intrepeteren.

Ik doe dit jaar een belofte na haar welluidend slotakkoord.
Alles anders te doen dan wij eerder deden. Overboord te
gooien wat eertijds werd samengevat in leuke deuntjes.

Elke tijd begint telkens opnieuw jezelf je ware aard

te herinneren zoals de merel vanuit die ene noot
een ware aubade voor een gehele toekomst – 

II.

We hadden hem geleend. Hoe hij daar in luid tromgeroffel
met opgeheven staartje korte metten maakte met de stilte.
Hoe wij zijn kortstondig bestaan hebben aangenomen,
zolang het bestaan van deze tuin, zoals ons bestaan.

Hoe de ruimte een dag werd van het willen weten waar 

hij verbleef zolang je het maar besefte. In die dag de ruimte 

te kunnen bevatten, jezelf even niet te vergeten dat hij
er was zoals ook die tuin er was.

Het staartje opgeheven, de kraaloogjes kordaat.
Verborgen in het duister, in het struikgewas. Ertoe
doen waar wij het nog moeten. In een winters 

heden de kaalte te overzien – 

III.

Hoe dikwijls dient dit schrik? De blauwe envelop
op de mat, de vaas aan scherven terwijl de bloemen?
De kus op jouw voorhoofd terwijl ik eerder nog

van niets wist?

Hoe dikwijls zong de winterkoning niet eerder?
De tuin heeft hem aan je uitgeleend, de ochtend 

duurde zijn tromgeroffel lang. 

Hoe dikwijls is de liefde? Kent het ogenblik het vergeten
al achter de rug? Hoe dikwijls moeten vragen herhaald in
een tuin als deze? In een hoofd als liefde de totale
verrassing zolang het wintert?

Bezinnen wij ons op die stilte het raadsel te achterhalen
van wat al achterhaald is. Blijft het bij het observeren dan
sluit het struikgewas zich, liggen scherven uiteen, moet
de brief herlezen, in rekening gebracht.

Wij leenden ons een winterkoninkje, bedachten
hem nog vele manieren terwijl hij al aanstonds
op weg was naar elders – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

vrijdag 28 december 2018