DEUR

 

Deur

 

 

Hoezo, een hoopvol nieuw jaar na het oude?
Laat het kort zijn – niets vroeg om meer aanraking –
die vreugde. Ben jij dit, deze pijnlijke constatering?
Er is geen mens, geen hart, geen vrede dan zo
dikwijls, zo begeerd als het gemis.

 

Achteraf bezien had dit ooit mooier – kon het
weer beter. Maar veraf nu, de grijpende handen,
de spontane kus, de joviale groet. Zo verluidt
het kwalijke verleden een heldere reden.

 

Van de huidige tijd blijft weinig over dan
de deur die voorlopig niet open gaat – met
die laatste constatering de harde realiteit
te moeten ondervinden –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 31 december 2020

DANKZIJ

Dankzij

 

 

Het tastbare van het afgelopen jaar – zij wenst niet
te worden herinnerd, maar zij leeft een voortdurend
nee nu wij op afstand het broodnodige moeten
missen. Zo zien wij gelaten de dagen aan, wordt

 

onze wereld plots tot stilstand gebracht. Het is aan
de tijd elkaar weer te omarmen. Om elkaar niet
kwijt te hoeven raken ook al leven wij nu in
een spagaat, ook nu het niet anders gaat –
 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 31 december 2020

 

FUTIEL

 

Futiel

 

 

Hoe liefdevol zong jij – je wilde blijven, je wilde worden aangeraakt.  
Ik huilde bittere tranen, ik weigerde te willen geloven dat jij daarom
de leegte na al die tijd. Hoe vaak had ik er niet bij stilgestaan dat het
als muziek had moeten klinken. Ik vergat jouw naam, vond vergeefs
blijven uit. Jij was een huis, jij was mij diep van binnen –

die geruststelling, die zekerheid. Maakbaar is het, maar gemaakt voor
de kortstondigheid. Het glipt tussen vingers door. Aangeraakt de liefde
tussen ons twee, bezield met onze handen, maar zo blijvend als
telkens te worden vergeten, als een intieme vreemde,
tussen onze vingers door –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 27 december 2020