EEN MOGELIJK NIEUW PROCES

Ik ga een tijdje in retraite om eens goed na te denken over mijn gedichten, meer tijd te gaan besteden in het produceren ervan. Dat betekent meer overwogen en gelaagde gedichten te schrijven en daarvoor de rust en de tijd te nemen....

 

I.  

 

Ik heb al een idee voor een nieuw gedicht. Dat alles om je heen bezield is met liefde, met een geschiedenis. Dat dit komt omdat het is aangeraakt zowel door de natuur als door mensenhanden.

 

Hoe ik dit in woorden vorm ga geven weet ik nog niet. Daarom hier een wordt vervolgd...

 

Egmond aan den Hoef,
zondag 20 december 2020

 

II.

 

Maken, iets aanraken, je ermee vertrouwd maken. Vorm geven aan iets wat er van nature al was. Denk aan een huis, een verstandhouding, alles wat een geschiedenis heeft. Je kan er niet omheen, maar het blijft een raadsel waarom. Waarom een huis, waarom de tijd, waarom jouw handen?

 

Egmond aan den Hoef,
zondag 20 december 2020

 

III.

 

Het idee blijft wat mager, maar ik wil iets met dat bezield zijn van de dingen die ons omringen. Een antwoord op de reeks gedichten van Rutger Kopland " Dankzij de dingen ". Dat de dingen die ons omringen er zijn omdat zij er zijn, omdat wij dit willen, veroorzaakt hebben. Wij hebben die werkelijkheid zelf geschapen. En die werkelijkheid schept ons iedere dag weer. Zoiets.... En we hebben het met geduld en liefde tot stand gebracht....

 

Egmond aan den Hoef,
zondag 20 december 2020

 

IV.

 

Bij mijn thema moet ik ook denken aan een zin uit de gelijknamige song van Annie Lanoxx: Love's in a thousand beautiful things " en het thema van het boek van Maarten Biesheuvel: " Een reis door mijn kamer " waarbij elk voorwerp in de kamer een geschiedenis heeft. Dit laatste komt dichtbij wat ik wil schrijven...

 

Egmond aan den Hoef,
maandag 21 december 2020 

 

V.

 

En dan komt er ineens het nieuwe nummer " Roots " van Snowpoet voorbij en denk: dat is het vooral, de oorsprong van de dingen, de dode dingen die nieuw leven worden ingeblazen. Waardoor ze feitelijk worden, inhoud krijgen. De dingen worden tastbaar, aanwezig. Zo kom je nog eens ergens, kristalliseren de ideeën zich steeds verder uit....  

 

Egmond aan den Hoef,
maandag 21 december 2020

 

VI.

 

Dingen evolueren, zijn onderhevig aan tijd. Dingen slijten, mensen kennen geboorte en dood. Alles is kortstondig, alles verdwijnt uiteindelijk...

 

Egmond aan den Hoef,
maandag 21 december 2020

 

VII.

 

Een eerste ordening van deze gedachten vormen nog geen gedicht,
maar maken de ideeën wel overzichtelijk:

 

 

Dat de dingen die ons omringen er zijn zoals ze
er zijn, omdat wij dit willen, veroorzaakt hebben.
Wij hebben die werkelijkheid zelf geschapen.
En die werkelijkheid schept ons iedere dag
weer.

 

Dat is het vooral, de oorsprong van de dingen,
de dode dingen die nieuw leven worden ingeblazen.
Waardoor ze feitelijk worden, inhoud krijgen.
De dingen worden tastbaar, aanwezig.

 

Dingen evolueren, zijn onderhevig aan tijd.
Dingen slijten, mensen kennen geboorte en dood.
Alles is kortstondig, alles verdwijnt uiteindelijk...

 

Zo zou een gedicht kunnen ontstaan, maar het is nog geen geheel en zeker geen poëzie te noemen. Bovendien mis ik de gelaagdheid waarnaar ik streef.... 

 

VIII.

Misschien gaat het volgende al wat verder, klinkt het voor een gedeelte al wat als een gedicht:

 

Omdat de dingen er zijn zoals ze er zijn, omdat de liefde
dit wil en de tijd. Zij hebben zich naar onze hand veroorzaakt
zij hebben zich naar de werkelijkheid dood en leven
beoogd – iedere dag. Zij evolueren in een oogopslag,
zij slijten hun begin, hun geboorte en dood…..

 

Tot zover mijn poging. Ik ben nog lang niet tevreden, zou iets anders willen zeggen, maar voorlopig moet ik mijzelf tot dit beperken...

 

Egmond aan den Hoef,
Maandag 21 december 2020 

 

IX.

Ik kom er voorlopig nog niet uit, ben geheel ontevreden over. Het raakt niet aan het beeld wat ik woorden wil geven. Toch maar de tekst opnieuw weergegeven om er verder aan te werken...

Omdat de dingen er zijn zoals ze er zijn, omdat de liefde
dit wil en de tijd. Zij hebben zich naar onze hand veroorzaakt
zij hebben zich naar de werkelijkheid dood en leven beoogd
– iedere dag. Zij evolueren in een oogopslag, zij slijten
hun begin, hun geboorte, hun dood.

Hoe maakt een huis zijn antwoord, hoe klinkt zijn verleden
verloren tijd naar liefde, open vragen, een degelijk antwoord.
Er bestaat geen afscheid zoals nu, het is zo vreemd als blijven.
De dingen staren je aan, zijn door ons tot welkom geschapen.
Zoals wij ze tegenkomen.

En nog kom ik er niet uit. Wart wil ik hier in Godsnaam zeggen? Het is te associatief gezegd, zo uit de losse pols... Dit is niet een gedicht construeren, maar bij elkaar harken...

Dinsdag 22 december 2020,
Egmond aan den Hoef

X.

Omdat ik er niet uit kom, draai ik nu de ambient music van David Sylvian " Plight and Preminition ", muziek met een duidelijke spirituele inslag. Wie weet geeft het mogelijk die inspiratie die ik nu zo node mis. Ben namelijk op het moment erg zenuwachtig en daardoor verlamd wat niet ten goede komt voor het schrijven van een gedicht. Het veroorzaakt een ware writers block Dan zowaar maar een sprong in het diepe en juist gebruik maken van de flow of consciousness... 

XI.

Nog steeds geen inspiratie om een gedicht te schrijven. Meestal gebeurt dat spontaan, zelfs dagelijks. Het opleggen van bepaalde eisen om het gedicht meer lagen te geven en te construeren blijkt op dit moment niet te werken. Ik heb dus te wachten tot de poëzie van zelf ontstaat...

Woensdag 23 december 2020,
Egmond aan den Hoef

XII.

Ik stop met dit idee. Het is niet mijn manier van schrijven. Bovendien weet ik sowieso niets te schrijven...  

 

XIII.

 

En dan ontstaat er dit ineens, een gedicht dat maar gedeeltelijk met het thema te maken heeft, maar waar de bezieling en het maakbare benoemd worden. Een mooie afsluiting van mijn project...

 

Futiel

 

Hoe liefdevol zong jij – je wilde blijven, je wilde worden aangeraakt. 
Ik huilde bittere tranen, ik weigerde te willen geloven dat jij daarom
de leegte na al die tijd. Hoe vaak had ik er niet bij stilgestaan dat het
als muziek had moeten klinken. Ik vergat jouw naam, vond vergeefs
blijven uit. Jij was een huis, jij was mij diep van binnen –

die geruststelling, die zekerheid. Maakbaar is het, maar gemaakt voor
de kortstondigheid. Het glipt tussen vingers door. Aangeraakt de liefde
tussen ons twee, bezield met onze handen, maar zo blijvend als
telkens te worden vergeten, als een intieme vreemde,
tussen onze vingers door –

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zondag 27 december 2020