HERFSTSONATE

Herfstsonate

 

Toen ik dit opschreef moest het mij al hebben verlaten, zaten
de beelden in de weg, was het geluk nergens meer te vinden.
Buiten werd een onaanzienlijk buiten, maar vol geheimen.
Waarom zou ik je die dan nog vertellen? Zouden zij van
zich doen spreken nu zij weer zo zichtbaar zijn?

 

Dat de tuin slechts een vaag gerucht onthulde. Dat je alles
kon benoemen, maar vluchtig van begrip. Hoe dichtbij zou
dit niet zijn als de herfstige dag een lichtvoetige sonate.
Zo in deze wereld te staan en daarin adem te halen,
tijdloos maar vergankelijk als wij nu –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 1 oktober 2020