Ik vind je in dit landschap terug – languit
op mijn rug om van de verte maar te
zwijgen – er geen genoeg van krijgen –
De gekromde bomen, de speelse weiden
– en dat allemaal voor mij. Nergens op te
wachten – het blijft zichzelf eigen.
De wind een woord, de zon een zegen – alles
zoals het zich bedoeld – alles tot het zich niet
laat kijken – in de armen van de nacht,
In de vraagtekens van het duister – niets nog te
beschrijven. Maar voorlopig even zo – door
stilstand betoverd – geen woord te over…
19 februari 2012.
No comments:
Post a Comment