Naar gedicht Mascha Kaleko(1907-1975)
“ Mein schonstes Gedicht “
Nee, woorden zijn het niet – rotte appels
in de mand, bloesem die nog geboren
moet worden – sterfte tegemoet.
Stilte, onaangeroerd – poezie tussen de
de bedrijven door– schrijven moet je,
schrijven moet – zover de hand reikt.
Dan is het daar – in een ogenschijnlijke
vanzelfsprekendheid – vastgelegd te worden
In de tijd – tot een roos ontloken, ongebroken.
Dieper dan het zich ooit laat denken.
17 februari 2012
No comments:
Post a Comment