VAAL

VAAL
Duindagboekgedicht 33
Uitgewerkte I phone opname

Aan het opdrogend ven een laatste weerkaatsen. Wat tot volle
wasdom kwam vervaalt. Het is nu warm weliswaar, maar het
korten van de dagen zal het de duinen moeten leren hoe hen
het zal vergaan.

Zo sterfelijk in alles. De hitte onverbiddelijk, maar de bloeiwijzen
neigend naar schaarste. De nieuwste vlinders smaken nog de hoop,
dat de tijd hen niet verdrijft naar verre oorden of genoodzaakt
voorgoed te schuilen in het gewas.

Het landschap dartelt nog met een zekere

dood voor ogen, zich neer te leggen bij elk

onafwendbaar besluit –

Elbert Gonggrijp,  PWN duinen Bergen aan Zee,  woensdag 31 augustus 2016

Foto Elbert Gonggrijp,  augustus 2016

Muziek James Blake " The Colour of Anything " Album " The Colour of Anything " (2016)

ZWERM

ZWERM

(Stem XXVII)

Duindagboekgedicht 32

Uitgewerkte Smartphone opname

En dan, als een onaangekondigde bode, teistert

een deinende veranderlijke zwerm van Spreeuwen,

lang uitgerekt of tot eendichte bol vervormd.

Zij krommen zich over de toppen der duinen,

dreigen neerwaarts te strijken, spreiden zich

uiteindelijk uiteen om voorbij de kustreep

te verdwijnen, hun gekwetter achterna.

Zij verroerden dit landschap niet,

verpozen liever het luchtruim.

Zo is het leven, moeder. Als je denkt dat het zich

vastgrijpt, beklijft het niet, resteert enkel eenzaamheid.

De hitte in de zomerbries geeft evenmin een eendere

kans dat zij blijvend zal mogen verblijven.

Dat alles bij het oude, dat de bloemen dorren en

de grassen gelen onder een bijna witte wolkenloze

hemel die alsmaar lijkt te willen betrekken.

Maar nog niet –

Elbert Gonggrijp,  PWN duinen Bergen aan Zee,  vrijdag 26 augustus 2016

Foto Elbert Gonggrijp,  augustus 2016

  

MIST

MIST

Landjuwelen

Antwoord op Gemma “ Het wit “

Muziek Arvo Pärt “ Spiegel im Spiegel “ en " Silentium "

Het gehoor scherper dan het oog zal zien, de nacht bij
flarden de noten die het verbeeldde. Het is als muziek

die aan stilte wil raken. Het vermoedt een heden en nu

rangschikt als een vluchtiger toen.

Je had een duidelijker gezicht, maar kan het nooit meer

zuivere klanken geven. Je bent een moeder ver weg, een

bijna vergeten leven. Ik kom je dood nog dagelijks tegen,

maar zo onzichtbaar en duidelijk als mist.

Ergens blijf je wit, een blanco gestalte die vaag herinnert

aan al wat oud is, maar een vraag. Verstard nu als die gehele

godganse wereld, zoals de schimmen in de nacht, zoals de

nevel die benadrukt wat er mogelijk zou.

Ik spiegel mij, zoals een spiegel dat doet, maar zo zonder

jou, zo in het besef dat alles weet heeft dat jij er niet meer

bent. Het is zo wezenlijk als afwezig als ikzelf, zo duidelijk
als leegte en absent. Maar ook dat zal jij nooit –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  vrijdag 19 augustus 2016

Schilderij @ Maria Westra " Mist "

Muziek Arvo Pärt " Silentium "

    

TERRA INCOGNITA

TERRA INCOGNITA
Landjuwelen
Antwoord op Gemma “ Gezien “

Na zoveel jaren na het overlijden van mijn moeder

Zij zocht zich rot, zij zocht zich rot naar een God en ik
bewandelde die weg met haar mee. Niet uit houvast
of het geloof dat er ergens nog een echte Vader was,
eerder dat elke raaklijn mijn herkenning schetste

als ware ik zelf een Terra Incognita.

Zij was eveneens bezeten van de natuur, maar bang
als een kind als de vorst de knoppen van de bomen

vroor het gedaan zou met de lente. Ik wanhoopte niet,

beriep mij erop dat elk nieuw ontkiemen sterker

was dan zij haar beoogde.

Zij hield niet van het Franse frivole waarop Erik Satie
het klavier werd bewogen, zij deelde het meditatieve
verstilde zoals wij het wilden. Gedragen verlangzaamd
op zijn oerdegelijke Hollands. Reinbert de Leeuw
met zijn aandachtige tanige vingers.

Dat alles meer schoonheid bevatte dan je oppervlakkig

ervan zou denken. Schoonheid zoals in alle dingen,

uitspraken van een vroeger eerder. God in alles wat je

omringde. In stilte. Als je dat werkelijk wilde zien.

Die ene noot die rondzingt en ergens het idee dat niets

volledig kan gekend. Een pad met het onverwachte dat ik

nooit meer dan een melodie van haar zal blijven horen.

Dat ze even levend wordt.

Ergens ooit halverwege
stond de tijd stil, haakte

ze af –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 18 augustus 2016

Foto: mijn moeder Finny Liezenga, gefotografeerd door mijn vader Sip Gonggrijp

Foto: Erik Satie

TERLOOPS

TERLOOPS

Op een bankje in de schemer
Uitgewerkte Smartphone opname

De bedachtzame bomen alsof zij in gedachten al een
besluit hebben genomen, zich terug te trekken in hun
vorm, maar zij blijven. Het water een spiegelen als
was zij eenzelfde gedachte besloten, maar
nog licht.

Ergens, in de verte de vage stemmen die horen bij
het gedempte stilvallen van de avond voordat het
donkert. Het knerpen van het schelpenpad en

niemand die je groet.

De klok slaat negen en de wereld zoekt houvast in zijn
zelfverkozen leegte. Het riet een poging tot een aarzelend
bewegen, de lucht vervalend naar een bleek roze. Alsof
alles uiteindelijk tot een einde zal gaan komen.

De wind ruist en de vogels zoeken in hun toevlucht een

plek terwijl de dansende muggen zich naarstig verkeren.

Dat je hier thuis zou komen, maar zo voorlopig als

kortstondig die ene kalverliefde –

Elbert Gonggrijp,  Slotruïne Egmond aan den Hoef,  dinsdag 16 augustus 2016

Foto Elbert Gonggrijp,  Slotruïne Egmond aan den Hoef,  dinsdag 16 augustus 2016