ZWERM

ZWERM

(Stem XXVII)

Duindagboekgedicht 32

Uitgewerkte Smartphone opname

En dan, als een onaangekondigde bode, teistert

een deinende veranderlijke zwerm van Spreeuwen,

lang uitgerekt of tot eendichte bol vervormd.

Zij krommen zich over de toppen der duinen,

dreigen neerwaarts te strijken, spreiden zich

uiteindelijk uiteen om voorbij de kustreep

te verdwijnen, hun gekwetter achterna.

Zij verroerden dit landschap niet,

verpozen liever het luchtruim.

Zo is het leven, moeder. Als je denkt dat het zich

vastgrijpt, beklijft het niet, resteert enkel eenzaamheid.

De hitte in de zomerbries geeft evenmin een eendere

kans dat zij blijvend zal mogen verblijven.

Dat alles bij het oude, dat de bloemen dorren en

de grassen gelen onder een bijna witte wolkenloze

hemel die alsmaar lijkt te willen betrekken.

Maar nog niet –

Elbert Gonggrijp,  PWN duinen Bergen aan Zee,  vrijdag 26 augustus 2016

Foto Elbert Gonggrijp,  augustus 2016