WEERBARSTIG
Duindagboekgedicht 38
Duindagboekgedicht 38
Uitgewerkte Smartphone opname
Dat
het vriest zoals het kraakt, witte rafelranden
langs paden, grazende runderen en paarden zoals
van oudsher. Ik bedenk mij een eerder landschap
zonder groei, maar van glanzende halmen
en goudgeel licht.
langs paden, grazende runderen en paarden zoals
van oudsher. Ik bedenk mij een eerder landschap
zonder groei, maar van glanzende halmen
en goudgeel licht.
De
ijzige kalmte en de bedaarde wind. De duinen
als een steppe, een prehistorische toendra waar
het moeilijk vertoeven is, open en bloot in het
weerbarstige zand. Het is nu zoveel ruimer dan
de lucht bijna weidser.
als een steppe, een prehistorische toendra waar
het moeilijk vertoeven is, open en bloot in het
weerbarstige zand. Het is nu zoveel ruimer dan
de lucht bijna weidser.
Melkblauw
met wolken als signalen dat het
weinig haast heeft zich uit de voeten te maken.
Het stro, de paden, bijvoer van de dieren, alles
eenzaam in zijn nalatenschap. Ik was nimmer
zo innig een onbekende –
weinig haast heeft zich uit de voeten te maken.
Het stro, de paden, bijvoer van de dieren, alles
eenzaam in zijn nalatenschap. Ik was nimmer
zo innig een onbekende –
Elbert Gonggrijp, PWN duinen Bergen aan Zee, dinsdag 6 december 2016
Foto's Elbert Gonggrijp, bankje BE-30, Bergen aan Zee, dinsdag 6 december 2016
No comments:
Post a Comment