SFINX

SFINX

Zoals het licht de dag verlaat en de schaduwen
rafelranden langs de daken maken – ik heb nooit
enig idee gehad dat dit van andere tijden was,
antieke voorboden van een diep verankerde
ondoorgrondelijke architectuur.

Om het te kunnen begrijpen moet je het langzaam
leren lezen – aan woorden heb je nooit genoeg. De
wereld ademt, maar vanuit een soort heimwee – een
opa tegen zijn kleinkind, die onbaatzuchtige liefde
van niets te hoeven willen.

Omarmt het mij, pakt het mij zachtjes beet, hoezeer
het ook aanvangt te verdwijnen. Het licht een oeroud
Egypte, een gouden sfinx van een dorstig verlangen
naar een eenmalig nu –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 20 januari 2020