ALS WAS IK EVEN BUITEN

Als was ik even buiten

 

 

Over het donkerste water dwalen de koeten en de eenden
hun honger naar winter – ik gaf hun het dagelijks brood.
Dit is ons bloed, dit is ons lichaam. Nu ik achterom kijk
gaat het nooit aan ons voorbij – het voortdurend op

 

de hoede zijn, het geduldig poetsen van de veren. Hier
fluister ik je naam, was je lente zichtbaar prematuur. Er
moet van alles aan te pas komen om erin te gaan geloven.
Hoe dikwijls hebben wij niet onze hoofden

 

geschud. Er moeten geluiden hebben geklonken, er moet
wel degelijk groei zijn ontstaan – hoor het groene gras,
luister naar de bloemen. Zopas herinnerde ik mij weer
hoezeer het buiten was, als was ik even buiten –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 13 maart 2021