Letters in het zand
De zee, de steeds weer nieuwe zee – hoe vaak had ik haar
niet gerepeteerd, voor jou uit mijn hoofd geleerd. Zij bestond
echt, zij was een eed die ik had afgelegd. Ik zei ik – heb je
lief zoals nu, ik heb je lief, zo golf na golf na –
Dit is de zee en ik nam voor je de werkelijkheid met mij
mee. Nu is het, zoveel nu – nu wil ik het strand, nu wil ik je
die ene voetstap in het zand, jouw hand in mijn hand en
alles wat daarmee samenhangt. Ik voel je, maar hoe
moet ik je nu telkens weer.
Ik kan steeds naar je kijken, verwonderd blijven hoe wij
nooit, nee nooit meer uit elkaar, zelfs niet voor even maar.
Ik hoor aan het ruisen van de wind, het bulderen van
de golven, hoezeer ondoorgrondelijk deze stilte is –
Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
dinsdag 30 maart 2021
No comments:
Post a Comment