BRAAK

Braak

 

 

Inmiddels tiert het ruige akkerland – zo verlaten is er geen
een, heb je dit op je geweten. Alles nog even eenzaam, alles
nog door God verlaten. Het zou er maar eens van moeten
komen. De zon, de ware belofte.

 

Winter trekt een nors gezicht, pijn trekt zijn diepe voren.
Sporen van vergankelijk leven, een dood zonder hoopvol
heden. Duistere schaduwpartijen. Hier valt het slecht
zaaien en oogsten.

 

Zilte tranen huil je, koude is je achterban –  al wat adem
heeft kan pas later beginnen, al wat sterft heeft zich aan
wrok gelaafd, heeft aan bestaansrecht nooit genoeg.
Zie de zieltogende meeuwen –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 4 maart 2021