ROERLOOS

 

Roerloos

 

 

Ik zag de spreeuwen geduldig wachten op geluk, ik zag
de tuin en de bomen. Niets kon nog, alles bleef voorlopig
hetzelfde. Wat mompelt moet maar eens tot de orde –
moest anders blijven liggen en wat dan.

 

Huilen zou je, maar waarom. Dit is weemoed zoals je het
voelde, dit gaat vanzelfsprekend weer zijn eigen gang. Dit
ruikt weer naar voorjaar, aarde, groei zo langzaam –
van alles zichzelf hetzelfde.

 

Zoals het altijd is gegaan. Zoals het zegt dat het weer
moet. Het is allemaal weer teveel dichtbij, zo toevallig
ligt het. Het is niet aan ons, het verdwijnt steeds meer
in een afscheid, een groet en dan –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 8 maart 2021