DOOR MATERIE

Door materie
Naar kunstwerk van Katja Rier

Doorwrocht – de essentie maakt intense gaten in een muur van
het ontwijken. Ik kneed je, ik leef je, maar waar ben je – het is zo
onwezenlijk onecht. Er is zoveel over als weg. Leegte als leegte
ingebed.

Als jij angst bedoelde hoe moet het gevoeld hebben nu het voor
grijpen ligt – graaiende vingers zochten geluk, de achterkant van het
gelijk – door de materie heen. Dit is het huidige standpunt, hier
kan je niet omheen.

Het ligt te grabbel voor iedereen, maar wil een vraag. Doorkneed
als was het werkelijker waar dan wat je erachter hebt gezocht. Een
vergeten tijd voor zover je achter mij kunt kijken. Een ginder
achter het geijkte reiken.

Ik verstil je, ik verbaas je – zeg mij niets. Er waren vingers voor
nodig om het canvas tot deze daad te dwingen. Hoe kunnen wij
jou nog vinden nu jij ons eender in de gaten houdt – in een
andere gewilde dimensie misschien? –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 20 juni 2017

Kunstenaar @ Katja Riel - Door materie

<!1 

TUIN

TUIN

Notitie

Om in te zien wie ik was, heb ik een tuin
nodig. Zo verging het mij, weelderig van groei
en oorsprong. De vlinders zouden mij vinden
als zou het mij aan niets ontbreken.

Jij zou een merel zijn om zachtjes tegen
aan te praten, gekscherend en welluidend,
een hevige conversatie om jezelf uiteindelijk
verontwaardigd af te breken.

Om mijzelf te vergeten had ik mij kwijt te
raken, de nacht in, de schaduw en schemer
tegemoet, in het kijken te verdwijnen,
ergens, iets, buiten mijzelf om –

Elbert Gonggrijp,  tuin Egmond aan den Hoef,  vrijdag 30 juni 2017

HET ONTBROKENE

HET ONTBROKENE

Titel naar bundel Hans Faverey

Notitie

Wat er nog aan ontbrak was een
onvermijdelijker jij. In de tuin bloeide
alles weer een keer over, maar zo overig

als voorheen de toenmalige vlinders.

Ik kan hier zitten waar ik
zat, bepalen welke dag
het voor mij was.

Jij zult erin thuiskomen
terwijl elke reden mij
hapert. Er gebeurt mij
zoveel, er verandert
mij niets.

Het heeft aan het
bekijken het minst
geringste.

Ik heb moed te verzamelen
om voorgoed te zullen blijven
als je de deur voor mij opent,
mij argeloos begroet –

Elbert Gonggrijp, 
tuin Egmond aan den Hoef, 
vrijdag 30 juni 2017

Foto Elbert Gonggrijp,  
tuin Egmond aan den Hoef,  
30-06-17

UNHEIMISCH

UNHEIMISCH

Alsof je om je heen had te kijken voordat jij hier  
thuis kwam. De hand verliest zijn houvast, het oog grijpt
naar details, het ene verruilt voor het overige. Het
moest al vertrouwd voordat het zich prijsgaf.

Noem het een plek, leef langs vergeten tuinen en hagen,
herken iemand op een feest – op zoek naar de wijn en fijn
gezelschap. Hier krijgt een gezicht een bekend gezicht,
worden woorden herkenning, maar waarvan.

Alsof ik jou ooit echt zou begrijpen.

Hoe oud wij ons wel niet herinnerden. Die handen, die
blik, dat thuis, die onuitgesproken overweging. Of we wisten
waarom wij ons genesteld hadden. Alsof je dit al kende
voor je het zag. We waren hier al eerder nog voor
je hier zou komen.

Zoals vogels op koers, nooit
te weten waarom zij ooit –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 29 juni 2017

Foto Jacinta van Hesselingen,  dichter @ Kees Spiering, inspiratiebron

                                        

ARCHEOLOGISCH

ARCHEOLOGISCH

Notitie

Als de tijd terugkeert op haar schreden, moet worden
ontbloot, afgestoft, hervindt zij haar ware gezicht, kijkt zij
door alle eeuwen heen, verandert het landschap langzaam
tot haar ware aard, worden scherven heel, pijlpunten
scherp geslepen, water woest meedogenloos.

Als tijd heelt, kan ik je weer in de ogen kijken, kan ik mij
afvragen hoe of je heette, de botten netjes naast elkaargelegd,
geheeld, leeft het reuzenhert, de mammoet en het wilde
paard niet langer op de vlucht.

Klim ik in de boom terug
en pel mijn eerste vrucht –

Elbert Gonggrijp, 
Archeologisch Centrum “ Huis van Hilde “,
Castricum,  woensdag 28 juni 2017

Hilde,  reconstructie naar gevonden stoffelijk overschot van vrouw uit de 4e eeuw

www.huisvanhilde.nl

BOUWPLAN

BOUWPLAN

Uitgewerkte Smartphone opname

De hele machinerie van ideeën, Gods aantekeningen
in de kantlijn. Vormgegeven rond de stilte die ik beweerde.
Dit kan telkens over. Vanuit een vraag voltrekken zich
wetten, komt alles in beweging, mag leven liefde,
evolueert een schepping.

Het bouwplan uitgestekt op tafel. Ik zet er mijn paraaf
onder, eenden drijvend in het water. In alles ligt de
eenvoud van het willen wachten.

Mijn rozen bedenk ik je, liefste. Wij zijn uit hetzelfde
hout gesneden. Vanuit mijn oorsprong heeft het uitzicht
mij nooit verlaten, kruipt een zomer dichterbij –

Elbert Gonggrijp, 

Slotgracht Egmond aan den Hoef, 

dinsdag 27 juni 2017