DROOGTE

DROOGTE

Ideeën stokken in het hoofd als droogte, er beduidt
geen enkele schaduw. De tijd is een vliedende vogel,
een piepen van verborgen jongen, het ijle krijsen
van een hardnekkige zomer.

Ik beweeg mij nauwelijks in deze loomte. De macht
der gewoonte zo hardvochtig als het verdorde gras
en een wolkenloze hemel. Een moeder ontbrandt in
verwijten, legt het vuur aan de schenen. Het dreinen
en dralen van het verveelde kind.

Een vliegtuig krabbelt een vluchtige paraaf. Ik
kom poëzie tekort. Het vage overpeinzen verwijlt het
trage zwemmen van vissen, happend naar lucht.
De bomen verzuchten het water, alles lijkt op
altijd, een eeuwig stilaan schateren.

O, dat het even mocht regenen, een zachtjesaan
strelen en dan weer weggaan, maar frisser, jonger,
voldaan, vergeten en vergeven. De eerste woordjes
en voorzichtig leren lopen.

Voorbij het aanvankelijk aarzelen, het
vloeiender te willen dichten dan het nu
probeerde, maar helaas tevergeefs –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  maandag 19 juni 2017

Foto Elbert Gonggrijp,  tuin Egmond aan den Hoef,  19-06-17