HONEYMOON SUITE

Honeymoon Suite 

Er zit zoveel pauze in deze ruimte, niets hoeft per se, wat 

mogelijk is blijft open. Toen wij nog gewaar moesten worden
van het trage heuvellandschap, de begeleidende populieren 

en hun vergeelde bladeren, er had hier van alles kunnen 

gebeuren, maar toch.  

In de diepte het langzame dal, een mogelijke beek, zacht
licht, een ijskoude blauwe hemel. Dit is een kwestie van besluiten 

dat buiten buiten blijft, het leven binnen, de gordijnen half 

gesloten, het uitzicht nog gegist, een voorlopig als, 

een schijnbaar waarom. 

Hoe aanwezigheid nog van haar onzichtbaarheid moet
worden ontdaan, daar waar jij mijn enige enkeling blijkt te zijn,
mijn liefste lieveling gevat tussen de wit gesteven lakens
van de gemeenschappelijke slaap – 

Elbert Gonggrijp,
Mechelen,
Villa de Witte Lelie,
donderdag 21 november 2019
Foto @ Conny Lahnstein - Geuldal te Mechelen, 2019

  

HET ENIG JUISTE ANTWOORD - DEFINITIEVE VERSIE

Het enige juiste antwoord
Voor mijn liefste Conny Lahnstein
Gedicht voor onze bruiloft

Hoe kon ik ooit om je heen toen jij daar ontwapenend
verscheen, toen jij mij terstond omhelsde, toen ik nimmer 

besefte dat jij reusachtig mooi was en waar bovendien, 

dat jij zowaar mijn geluk bepaalde? 

Dit kan nooit meer stuk, dit heeft aan ons meer dan 

genoeg. Ik blijf bij jou zoals jij bij mij. We zijn met elkaar 

vertrouwd, wij hebben de liefde lief zonder oponthoud. 

Wij leven ons hoger ideaal als was het algemeen 

en zonneklaar. 

Vinden behoeft geen zoeken meer.
We lezen elkaar zonder aarzeling – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 9 november 2019
Foto's @ Ilse Gonggrijp - Kallee

Het lieve antwoord poëtisch verwoord door een groot dichter - Alja Spaan....

HET ENIGE JUISTE ANTWOORD VI

Het enige juiste antwoordVoor mijn liefste Conny Lahnstein

Hoe kon ik ooit om je heen toen jij daar ontwapenend
verscheen, toen jij mij terstond omhelsde, toen ik nimmer 

besefte dat jij reusachtig mooi was en waar bovendien, 

dat jij zomaar mijn geluk bepaalde?

We zijn met elkaar vertrouwd, wij hebben de liefde lief 

zonder oponthoud. Wij leven een hoger ideaal als was het 

gewoon en des te meer. Vinden kent geen zoeken 

meer. We lezen elkaar zonder aarzeling – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 9 november 2019

HET ENIGE JUISTE ANTWOORD IV

Het enige juiste antwoordVoor mijn liefste Conny Lahnstein

Hoe kon ik ooit om je heen toen jij daar zo ontwapenend
voor mij verscheen, toen jij mij terstond omhelsde, toen ik
nimmer besefte dat jij zo reusachtig mooi en waar was
bovendien, zo allesomvattend van geluk?

Dit kan nooit meer stuk, dit heeft aan ons beiden meer
dan genoeg. Ik blijf bij jou zoals jij bij mij. Wij zijn vastbesloten 

om dit fortuinlijk ogenblik zonder bezwaren aan te gaan 

nu niets ons daar langer van weerhoudt.

We zijn met elkaar vertrouwd, wij hebben de liefde lief 

zonder oponthoud. Wij leven een hoger ideaal als was het 

gewoonlijk en des te meer. Vinden kent geen zoeken 

meer. We lezen elkaar voortaan zonder aarzeling – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 9 november 2019

ONVERBIDDELIJK

ONVERBIDDELIJK
Duindagboekgedicht 134

Uitgewerkte I-Phone opname

De onverbiddelijke wind teistert het ruige duin 

dat van zichzelf geen toevalstreffer kent. Het ligt er 

vastberaden bij in zijn onmiskenbaar element, 

vastgelegd door zee en zand naar eigen 

langzame aard.

Hedendaags valt er te dolen, te ontdekken wat zich
er zoal bijtijds in had verscholen – een plots opgevlogen 

vogel ijlings in paniek of fluweelgroen mos nog nat 

van de regen.

Een duidelijk signaal dat niets aan betekenis
versluiert, een ongekend geluid, een vergeten 

gedachte die pas echt goed tot zijn recht zal
komen als wij er beter naar leren luisteren – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
zaterdag 16 november 2019 

 

HET ENIGE JUISTE ANTWOORD III

Het enige juiste antwoord
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Hoe kon ik ooit om je heen toen jij daar zo ontwapenend
voor mij verscheen, toen jij mij terstond omhelste, toen ik
nimmer besefte dat jij zo reusachtig mooi en waar was
bovendien, zo allesomvattend van geluk?

Dit kan nooit meer stuk hoezeer de tijd dit soms tegen
spreekt. Ik blijf bij jou zoals jij bij mij. Wij zijn heel vastbesloten
om dit fortuinlijk moment zonder enig bezwaar aan te
gaan nu ons niets daar langer van weerhoudt.

We zijn met elkaar vertrouwd, wij hebben de liefde lief 

zonder oponthoud. Wij leven een hoger ideaal als was het 

als gewoonlijk en des te meer. Vinden kent geen zoeken 

meer. We lezen elkaar voortaan zonder aarzeling – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 9 november 2019

WELTSCHMERZ

Weltschmerz

Het verbijzonderen van het vertrouwde maakt van spreeuwen
een koddige verschijning – hier in het weiland een voortvarende
beweging van foerageren – het naarstig zoeken naar voedsel.
Zo eenvoudig, zo mooi dat het haast overbodig leek om
te vermelden dat ze nog bestaan.

Ze zullen weggaan voordat je het wist, ze zullen worden beseft
wanneer ze zijn vergeten. Het is de pijn van deze huidige
wereld – het verdwijnen van de gehele natuur alsof het
noodzakelijk bleek om haar te ontkennen.

Ik kan blijven kijken naar al wat er bestaat, maar daar
heb ik het voorlopig mee te doen. Het is vreemd te zijn
daar waar je bent – de grazige stilte die spoedig wordt 

vermist, het gemis dat niet wordt uitgesloten– 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

donderdag 14 november 2019  

KRITIEK POM WOLFF OP GEDICHT " SINT MAARTEN "

Pom Wolff: in termen van receptie esthetica - een esthetica waarin de lezer/ontvanger (cultuur/taal/land/tijdgewricht/opleiding/biologie: kortom in omgeving en genen) centraal is gesteld bij de interpretatie van - in dit geval - geschreven boodschap/gedicht van een zender/dichter moet ik helaas dit gedicht als onvoldoende bestempelen.

sint maarten is blijkens de titel naar ik vermoed de belangrijkste boodschap die de dichter hier afgeeft. de derde strofe die de dichter hier presenteert kan in dit licht meteen de vuilnisbak in. dichter bralt een beetje over zichzelf en zijn over zijn eigen sterfelijkheid in deze derde strofe - neem die strofe op in een gedicht met de titel IK ELBERT GONGRIJP maar niet in een gedicht/boodschap met de titel SINT MAARTEN.
de eerste strofe kan in het zelfde receptie esthetisch licht ook meteen diezelfde vuilnisbak in. “wij” stelt de dichter centraal - wie die wij ook mogen zijn - en die “wij” laat de dichter wat brabbelen over een of ander vaag verlangen. zo lezen WIJ. ik bedoel de lezer.
houden we een deel van de tweede strofe over: “Draag
een warme mantel van liefde en genegenheid, geef
onbaatzuchtig snoepgoed weg aan ontvankelijke
kinderen.” dichter roept op - doet een oproep - een gedicht is het niet. bovendien een volkomen overbodige oproep omdat iedereen hier in Noord Holland wel weet dat we straks over een paar uur in de vooravond weer geteisterd worden door hordes onopgevoed tuig die met hun verwende sjokoladeszalhetdropzijnsmoelwerken bedelend en krijsend aan je voordeur staan.

DRIJFVEER

Drijfveer

Uiteengedreven en door de wind bijeengebracht tot vleugelslag
verheven – een imponerend schouwspel dat deze herfstige
novemberdag zoal kenmerken mag. De vergeelde bladeren 

tollend in vrije vlucht, de takken bruusk gewikt en gewogen.

Wie heeft deze vreemde machinerie onafwendbaar tot stand
gebracht, wie kent de werkelijke drijfveer zondermeer? Het is 

een wentelen en wieken, het is een oerkracht die de natuur 

veronachtzaamd en langzaamaan doet vergaan. 

Vergeet de aanleiding, doe niet wat het u zegt, zoek heil
in eigen huis en haard, leef onbevreesd in het eigen domein. 

Wees ernstig en alert, maar volg uw ware instinct – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,

maandag 11 november 2019  

SINT MAARTEN

Sint Maarten

Het heeft weer de schijn van een seizoen dat 

van zichzelf niets meer kan overdoen – een halfslachtige 

gedachte, de onvrijwillige kaalslag. Hoe duidelijk 

wij deelgenoot worden van dit dik aangezet
idee, het langzamerhand teloor gaan 

van elk uitgestippeld verlangen.

Verbijzonder de waarneming, word niet de huiver 

van de striemende regen in deze kille november. Draag 

een warme mantel van liefde en genegenheid, geef 

onbaatzuchtig snoepgoed weg aan ontvankelijke
kinderen. Rijd geen huis voorbij.

Comfortabel blijf ik als ik mijn binnenste van buiten
onderscheid. Zou ik dan ooit de sterfte verdienen
nu zij eenmaal zo duidelijk onderhevig blijkt 

aan de tand des tijds? – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 11 november 2019 

HET ENIGE JUISTE ANTWOORD II

Het enige juiste antwoord
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Hoe kon ik ooit om je heen toen jij daar zo ontwapenend
voor mij verscheen, toen jij mij terstond omhelste, toen ik
nimmer besefte dat jij zo reusachtig mooi en waar kon
zijn, zo allesomvattend van geluk?

Dit kan nooit meer stuk hoezeer de tijd soms dit tegen
lijkt te spreken. Ik blijf bij je zoals jij bij mij. Wij zijn heel
vastbesloten dit fortuinlijk moment te bezegelen 

nu niets ons langer tegenhoudt.

We zijn vertrouwd als dag en nacht, wij hebben de liefde
lief zonder oponthoud. Wij leven onszelf van nature 

een hoger ideaal als gewoonlijk en des te meer. 

Vinden kent geen zoeken meer. 

Wij hebben elkaar leren lezen, de pagina’s 

opengeslagen daar waar wij ons konden 

verstaan. Zonder aarzeling –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 9 november 2019

HET ENIGE JUISTE ANTWOORD

Het enige juiste antwoord
Voor mijn liefste Conny Lahnstein

Hoe kon ik ooit om je heen toen jij daar zo ontwapenend
voor mij stond, toen jij mij omhelste, toen ik nooit eerder
had beseft dat het zo reusachtig mooi en waar kon zijn,
zo allesomvattend van geluk?

Dit kan nooit meer stuk hoezeer soms de tijd dit tegen
wil spreken. Ik blijf bij je zoals jij bij mij. Wij zijn heel
vastbesloten dit fortuinlijk moment te bezegelen 

nu niets ons meer tegenhoudt.

Het kleurrijk ogenblik is aangebroken om op de liefde
te klinken, het glas te heffen op een toekomst die voor
altijd voor ons beiden de enige ware weg zal zijn.

Dit is wat we hebben gezegd: het eenmalige ja-woord
ook al bestond het in allerlei eerdere beloften, maar
nu bestaat het echt, hier, waar wij staan – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 9 november 2019

IMPOSANT

IMPOSANT

Duindagboekgedicht 133

Uitgewerkte I-Phone opname

Imposant de ferme taal waarin het duin boekdelen
spreekt, een lijnenspel door schaduw en licht bepaald
tot een wonderschoon ogenblik waarnaar ik voorheen
nog menigmaal had te gissen.

Gewaar te zijn in al zijn majesteit terwijl de herfst
zich reeds had neergevlijd in een doffe kleuren klanken 

tapijt. De hemel brak er bijkans van open en voerde
brede stroken opklaringen aan ten teken van
een nieuw stormachtig getij.

De striemende regen eerder gevallen, het zand nog
nat aan het oppervlak. De wereld kan telkens over en 

beroert hier zachtjes het stilzwijgen van wat
het mogelijk reeds eerder verkondigde – 

Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
woensdag 6 november 2019 

ANEKDOTE

ANEKDOTE

Duindagboekgedicht 132

Uitgewerkte I-Phone opname

November betrekt hier een voorlopige anekdote, 

vergeelt zijn luttele bladeren en vergroent zijn jeugdig 

mos. Voorlopig laat het duin zich nog benaderen, 

lopen de Schotse Hooglanders elders los.

De lucht is dicht getrokken en biedt alleen voor
de onverschrokkenen een eerbiedwaardig soelaas. 

Een onafwendbare schoonheid die naar eigen
zeggen door ragfijne stilte wordt bepaald.

Het miezeren van de regen stipt elke vorm 

van leven aan. Te blijven of te verdwijnen, 

maar de mildheid van dit al nodigt uit 

tot gastvrijheid – 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
maandag 4 november 2019 

ALLESOMVATTEND

Allesomvattend

Het ingebouwd verval, de destructieve aard die door
het leven waart – onbegrijpelijk haast hoe de herfst
zo’n toon aanslaat. Hoe kan ik zeggen dat ik er
geen deel aan had? Alles wordt stil, de leegte

kruipt kil om zich heen, de tijd verstomt als bladeren
op de grond – verfomfaaid in de wind die ijlings zijn 

eigen pad verkiest. Hoe kon ik hebben geweten 

dat dit jaargetijde zo zijn grillige streken had 

terwijl ik er enkel naar kon gissen? Het ligt zo
voor de hand alsof het er al die tijd zo bij had 

gelegen – een verdoolde sterveling doodser 

dan doods. In alles uitvergroot voor velen – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
zaterdag 2 november 2019 

  

HOOGACHTEND

Hoogachtend

Ongeacht het afraffelen van de laatste gewaarwordingen,
de serene kalmte, de dampende velden, een universum
van ingetogen zelfbeklag. Zal ik de manuscripten nog
kunnen identificeren nu de herfst zich opdringerig
een onnodige gast verwijt?

Ik weet van het vluchten naar elders, de klaaglijke roep
om zich mee te legitimeren, een aanbevolen richting, een
wederzijds genoegen. Waar zullen zij uiteindelijk verblijven,
de ogenschijnlijke wintergasten? Het voortdurend
op hun hoede foerageren.

Ik schrijf om de wereld heen. Zij verliest zichzelf in haar
vlammende betogen, een kaler personage. Het laat zich
vruchten plukken, haar prioriteiten spellen, de leeftijd
vergeten waarin zij zich nog dagelijks hulde
tot de dag van vandaag – 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 1 november 2019 

GEDICHT VERMIST

GEDICHT VERMIST

De stelling staat nauwelijks op het papier, leren het voorzichtig 

te dichten is het enige summier teken van leven. Een hartstilstand 

die zowel mijn ontwaken en slapen vertegenwoordigt. Alles 

behoudt zijn toegeëigende snelheid, maar zie maar eens 

het dagelijks grijs volledig te doorgronden.

Ja, ik ga op reis, zet aantekeningen uit, om een recente koers te
varen naarmate ik de bakens kan verzetten. Waar zou ik staan nu? 

Wat eerst zo voor de hand had geleken moet opnieuw worden
uitgevonden. Het zijn schrandere schreden, een ongewisse
koers zonder een duidelijk begin of einde.

Zo’n dag die bij toeval in de toekomst wordt uitgevonden.
Het geeft zijn geheimen nog niet prijs. Ik ontdoe mijn taal van 

ongerechtigdheden en ideeën die ik opdiep uit een verleden, 

enkel van mij zou kunnen zijn. Met beide benen op de 

aarde en de boodschap opgeklaard –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 1 november 2019