GEDICHT VERMIST

GEDICHT VERMIST

De stelling staat nauwelijks op het papier, leren het voorzichtig 

te dichten is het enige summier teken van leven. Een hartstilstand 

die zowel mijn ontwaken en slapen vertegenwoordigt. Alles 

behoudt zijn toegeëigende snelheid, maar zie maar eens 

het dagelijks grijs volledig te doorgronden.

Ja, ik ga op reis, zet aantekeningen uit, om een recente koers te
varen naarmate ik de bakens kan verzetten. Waar zou ik staan nu? 

Wat eerst zo voor de hand had geleken moet opnieuw worden
uitgevonden. Het zijn schrandere schreden, een ongewisse
koers zonder een duidelijk begin of einde.

Zo’n dag die bij toeval in de toekomst wordt uitgevonden.
Het geeft zijn geheimen nog niet prijs. Ik ontdoe mijn taal van 

ongerechtigdheden en ideeën die ik opdiep uit een verleden, 

enkel van mij zou kunnen zijn. Met beide benen op de 

aarde en de boodschap opgeklaard –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
vrijdag 1 november 2019