HALSSTARRIG

Halsstarrig

 

 

De koude van April, die stugge kou en die verdwaalde
vage vlokken sneeuw – wij kunnen nog nauwelijks naar
buiten, buiten betekent Noordpoolluchten, buiten heerst
de gure wind van winter, een vergeten lente.

 

Hoezo, geborgen. Niets heelt de wonden die ik mij
veroorzaak – er komen geen vogels aan te pas, blijven
betekent schuilen, op je hoede. Ik kon slechts gissen
dat ik dit was. Alsof ik dit nooit eerder begeerde.

 

Heb ik mijzelf gehoord, dan ergens in de verte, moest
het nest nog zijn geduldige takken, was de wereld pas
half af. Het zingen voor jou tevergeefs, mijn taal
al langzamerhand vergeten.

 

Dat je nog durft, die ingehouden woede,
die zelfverkozen eenzaamheid, die hang
naar een vruchtbaarder vroeger –

 

 

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
maandag 5 april 2021