HETERDAAD

HETERDAAD
Duindagboekgedicht 162
Uitgewerkte IPhone notitie

 

 

Met voorbedachte rade, langs platgetreden
paden de onverschrokken mens die de argwaan
van de vogels niet kent – de eenden en de zwanen.
Nooit raak je er aan gewend. Alsof de wereld
vergaat. Het water komt tot de lippen.

 

De duinen dreigen droger dan droog. Hoezo,
kwetsbaar geheten? Dit is een woestenij
vergeleken wat men zich een thuis bedoelt.
Een wildernis, maar met hier en daar al
een voorzichtige bloem gebleken,

 

een twijfelende knop aan de wilgen. Daarin
het wonder te zien. Wat valt er dan te zeggen
nu je moedwillig vergat hoe je zo duidelijk in
diskrediet bent gebleven toen je nauwelijks
op of om niet had gekeken?  –   

 

 

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
PWN duinen Bergen aan Zee,
zaterdag 3 april 2021