OBSCUUR

OBSCUUR

Smartphone gedicht

Het glinsterend onkruid en de nacht. Niet de
gedachte aan dood, maar het verlangen? Het
zachte slapen van een dier dat ik niet ken?

De wakkerende wind bij vlagen de woede en
het onbewuste kind half omgewoeld in zijn
eerste onbepaalde dromen?

Niemand wil naar buiten vluchten, niemand
wenst zich vrijwillig de kilte en de regen, niemand
laat het aan de kat en de hond.

Dat de vogel wordt gegist tussen de krakende
kale takken, een vermoeden van angst en
gedwee. Van beven in stilte

Het is zwart en doet ons schuilen in onze jassen,

maar dat het wintert, dat het onherbergzaam uur,
alles ongenaakbaar wachtend, een mogelijke

desolate ruimte.                                                                                              

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 26 januari 2016

ALL MINE

ALL MINE
N.a.v. dichtregel Sylvie Marie
en titel Portishead


De katten krabben secuur
grote gaten naar behoefte
in de natte onwillige
winterse aarde.

Ik loop een wankele pas
door de net verworven buurt.
Ik moet mijzelf nog een
daadwerkelijk thuis, maar
mijn tegenstribbelend
lichaam.

Overal wil weer het
aarzelend licht. Ik trek het
beeld mijn netvlies in.
Het zijn weer zo van die
dagen.

De kleinste dingen. Maar
wat is dan de definitie
van geluk?

Je lacht weer als vanouds. We
hebben het grootste onheil
overwonnen. Zon en schaduw
van elkaar gescheiden. Leven
tot een nieuwe draad en daad.

Er heerst geen stilte,
maar het geschetter
van welwillende
spreeuwen.

Hoe relatief dan de
voorgewende zorgen -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 26 januari 2016

Geen sprookje

Geen sprookje


Als het leven een column was zou ik het soms
liever anders omschrijven of met mooie plaatjes
erbij. Of met een spannender verhaal met heel
bekende sterren die dan langzaam in beeld
als in slow motion.

Een fabel waarin dieren wijs van onrecht
spreken. Dat je erom kon glimlachen om
al die navrante feiten. Een dagelijks wordt
vervolgd om van te kunnen smullen.

Soms trekken er wolken voor je gezicht en
maakt de tijd de dingen schrijnend. Dat elke
stap die je buiten de deur zet een moeizame
is en dat het lijkt alsof er geen licht aan het
eind van de tunnel, de toekomst onzeker.

Soms is iets nieuws verzinnen iets zwaars,
laten de gebeurtenissen het niet toe om de
woorden op een rijtje. Je kijkt meewarig
voor je uit en bedenkt je hoe nu verder.

Het plot ver te zoeken en de deur voorlopig
dicht. Maar je gaat omdat je moet, je wilt
omdat het zal. Maar dat het klaar is waar
je staat al leef je bijkans met je ogen dicht -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  maandag 25 januari 2015

Sante

Santé

We klinken ons de glazen
tot een zoveelste belofte voor
later. Misschien herlezen
wij opnieuw die poëzie
die ons raakte tot een
eendere bezieling.

Ik vroeg je nooit om te
blijven, maar je deed het.
In je ogen bleef het twinkelen
van plezier nu we toch en
desondanks weer nieuwe
dingen.

Te toosten op geluk. Ook
deze stad, hoe mistroostig
tussen haar daken ook,
glimlacht ervan.

Het is de kortste weg
naar een langzaam herstel.
Hierin wil ik blijven, hierin
wil ik avant le lettre
behoudens mijn pen.

Uit het raam de voorzichtige
voorbijgangers die niet vragen
om meer –

Elbert Gonggrijp,  Haarlem,  zondag 24 januari 2016

ONTCIJFERING

Ontcijfering

N.a.v. mijn psychose en het lezen
van de dichteres Sylvie Marie

Gesprekken bewegen een glissando
waaruit ik steekproefsgewijs iets
van betekenis vis.

Ik ben dichtbij je, zeg je, ik blijf
dichtbij je tot het oog breekt.

Ik denk aan scholen mensen die

zich apen gapend werpen op het

vlakke strand van hun verstand.

Vind mij maar ergens hier en passant.
Ik heb mij hier eerder mijzelf
meedogenloos verloren.

Een tas met aantekeningen
ternauwernood teruggevonden
en de wartaal ijlings ontward.

Het runenschrift ontcijferd
bij de café au latte terwijl jij
peinzend wijst op de hier
uitgestalde symboliek.

Ik ben zo gek nog niet, maar
het joelend kleine kind vindt
de ouders tot bedaren.

U bevindt zich hier. Hotel
Brinkmann. Haarlem. Het toilet
is een pictogram en even haal
ik opgelucht adem –

Elbert Gonggrijp,  Haarlem,  zondag 24 januari 2016

DROMEN BRENGEN GELUK

DROMEN BRENGEN GELUK

Voor de kindermusical “ De droomreis “

Zonder dromen kun je nergens in geloven
of niet bereiken wat je wilt: een mooie reis
naar verre landen, een stoere brandweerman
of een heldhaftige straaljagerpiloot.

Ergens moet het toch beginnen. Ik droom
van geluk, dat je heel diep van binnen naar
liefde streven kunt en dat je daarmee
een ander helpt hetzelfde te zullen
vinden.

Mijn dromen zijn klein, een beetje zon of
een blauwe lucht of een poes die spint. Dat
ik die op mijn kussen vind. Het zijn van die
dromen van heel dichtbij. Een ontbijtje
met een glas melk en een gekookt eitje.

Dat het geen geld kost, maar een zoen. Een
ik hou van jou zomaar voor je voeten, van
een lieve moeder of een vader of je liefste
vriendje. Dat je dat mag verdienen
zonder dat je er iets voor doet.

En dit doorgeeft aan ieder ander. Dat de
wereld dan verandert en jij zo ook weer
bovendien. Dromen die leven om
door te worden gegeven, dromen die
groeien van hand tot hand –

Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  woensdag 20 januari 2016

DEBUSSY

DEBUSSY


Debussy. De zacht zijden rafeleinden van de melodie
wekken lichtelijk irritatie. Ik ken geen impressionisme,
ik hoor de falset van getergde meeuwen en knipper
tegen het schreeuwlicht van de middag.

Ik ben in conclaaf met mijn verstand en de rede en
twijfel van trede tot trede waar ik vandaag weer
verblijven zal. Het is in dit grote huis zo moeilijk
te kiezen waar en waarom. Het is om hopeloos
van te worden zoals ik nu.

In de veronachtzaamde tuin van treurend onkruid
en lover paradeerde de Heggemus en Winterkoning
naar iets beter van gading. In alle verwarring
werd het telefoongesprek met mijn psychiater
een voortdurend ja ja. Achteraf begreep ik
mijn ware intentie.

Dit behelst een klassiek voorbeeld van ziek zijn,
iets nuttigs doen, of verveling. Geef het slapeloze
nachten inbegrepen en het hoofd staat niet
naar fantasie of inspirerende ideeën. Alles
wat ik beluister is wrevel en jeukende
handen.

Debussy. Het spoelt aan en ebt weg. Het wrakhout
verzamel ik om als een mogelijk restant iets nader
toe te lichten. Een caleidoscopisch ongenoegen. Het
is aan jou, mijn lief, de werkelijke boodschap
hieruit te destilleren -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 14 januari 2016

  

BLACK STAR

BLACK STAR
In Memoriam David Bowie


Een jonge God dansend op high heals
van Young Americans naar Lets Dance,
kameleon van de verkleedkunst,
identificatie op identificatie de
zoveelste transformatie.

Een King van zijn Rock 'n Roll
bijkans vergiftigd door zijn Jeu de Vivre,
kwetsbaar geweten in Quicksand
en majestueus in zijn
Wild is the wind.

Mijn broer verafgoodde je en
wilde eender met een zelfde coiffure
en arrogante blik een Thin White Duke
gelijk. Boys keep swinging, boys always
work it out.

In je vroege jaren zong je een sinistere
Mr. Gravedigger en hield het maar niet
op met regenen en verkouden
neuzen.

Hoe beklemmend jou dood toen je
haast profetisch je Lazarus neerzette,
een ijle gestalte vergrijzend verstijvend
hoekig schrijvend aan zijn laatste tekst.
Een schrijnend exit de klerenkast in.

Alles is nu helder David, zelfs op het
laatst verging je tot metaforen. Hamlet's
schedel al binnen handbereik.

Maar ik draag je op handen en dans
mijn eigen dans de ether in. Time takes
a sigarette, boys always work it out."
Mijn Heroe blijf je voor altijd.

Ashes  to ashes, maar je echo voor
altijd bonsend in mijn hoofd. R.I.P.,
you man who sold the world,
rust zacht. Je geest waart voor
altijd rond terwijl de laatste
noten - 


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  dinsdag 12 januari 2016

ONVERRICHTER ZAKE

ONVERRICHTER ZAKE


Alsof er ooit liefdadigheid. Het is dribbelen voor je
leven, stoïcijns wachten op je gading, hakken in het
levenloos kadaver. De strandlopers, de meeuwen
en de kraaien. Ze weten er allemaal van. Het is
een hardvochtig leven van eten en gegeten worden.

Er is niets zo bedrieglijk als het grijs van heimwee of
het platgeslagen beeld zonder afgebakend uur, zonder
enig spoor van tedere genegenheid. O, de eindeloze
gedachte dat ik mij voorbij de tijding van de bruuske
golven, de woeste branding mijzelf te boven.

Wat is de zin, wat is de werkelijke zin van mijn
mijmering mijzelf hier aanhoudend te blijven
herhalen dat ik ooit hier. Het hapert aan uitzicht,
het vergeet zijn origine. Hoezo, mijn hang
naar mijn voormalige evolutie?

De handen diep weggestopt in de zakken en de
mistroostigheid die ik niet vertalen kan in een
werkelijker besef van het waarom -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan Zee, strandpaviljoen " De Uitkijk ",  maandag 11 januari 2016

VAN JOU NAAR JOU

VAN JOU NAAR JOU
Een bedevaart naar de liefste


Ik ga nog steeds van jou naar jou, ontmoette ruwe zee
en stugge Meidoorns op mijn pad. Ik huiverde er bijkans
van. Is dit dan wat ik zoek nu ik je al zo vaak gevonden
heb? Het wil steeds maar van jou naar jou, het wil
het meisje in de vrouw. Een subtiel houden van.

Jij bent nabijer dan ik heb vermoed. Ik maak het mijzelf
moeilijk, ik ben het een jongeling verdwaald in zijn Moeder
Natuur die het zoveel dichterbij dan het idee. Ik was het
mijzelf zo gewend liefste, te verlangen naar het immer
onbekende dat ik nooit kennen zou.

Ik blijf verbaasd. Ik zoek de uitdaging nog telkens daar
waar liefde meedogenloos onbehaaglijk is, een plot waarvan
een open einde zoveel meer veelzeggend wil. De verstarde
duinen, de verlaten volkstuintjes waar niemand ooit.

Van jou naar jou. Ergens tussen aankomst en vertrek ligt
de ongastvrije weg van het te willen weten terwijl er een
eenduidiger doel. Alsof je nog steeds een onbekende.
Maar je wacht, je wacht geduldig liefde af.

Ik hou weliswaar van jou, maar
moet in alles jou nog verkennen,
jou beseffen zonder antwoord
of vraag -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  zaterdag 9 januari 2016