DEBUSSY

DEBUSSY


Debussy. De zacht zijden rafeleinden van de melodie
wekken lichtelijk irritatie. Ik ken geen impressionisme,
ik hoor de falset van getergde meeuwen en knipper
tegen het schreeuwlicht van de middag.

Ik ben in conclaaf met mijn verstand en de rede en
twijfel van trede tot trede waar ik vandaag weer
verblijven zal. Het is in dit grote huis zo moeilijk
te kiezen waar en waarom. Het is om hopeloos
van te worden zoals ik nu.

In de veronachtzaamde tuin van treurend onkruid
en lover paradeerde de Heggemus en Winterkoning
naar iets beter van gading. In alle verwarring
werd het telefoongesprek met mijn psychiater
een voortdurend ja ja. Achteraf begreep ik
mijn ware intentie.

Dit behelst een klassiek voorbeeld van ziek zijn,
iets nuttigs doen, of verveling. Geef het slapeloze
nachten inbegrepen en het hoofd staat niet
naar fantasie of inspirerende ideeën. Alles
wat ik beluister is wrevel en jeukende
handen.

Debussy. Het spoelt aan en ebt weg. Het wrakhout
verzamel ik om als een mogelijk restant iets nader
toe te lichten. Een caleidoscopisch ongenoegen. Het
is aan jou, mijn lief, de werkelijke boodschap
hieruit te destilleren -


Elbert Gonggrijp,  Egmond aan den Hoef,  donderdag 14 januari 2016