Hoe de voegen tussen oude klinkers, de
groeven in je gelaat, de kale takken aan de
bomen. Het werk van oude meesters.
De invallende schemer.
Denken in contrasten, zeg je, is in lagen denken,
is vanuit duisternis licht werpen op taferelen,
zoals ook verf dat doet, een Caravaggio
waardig.
Het ontstaat ineens vanuit het niets,
maar leeft alsof het bijna echt. Alsof
er een onduidelijke vraag tot
helderheid.
Het is er, maar vanuit welk perspectief. Ooit
was de wereld eender begonnen, wierp elk
nieuw jaar zijn schaduw ver vooruit.
Hoe ik jou bemachtig. Het vereist inzicht. Ik
diep je uit, ik schaaf je bij, vorm je tot een
doorleefder mens. Gemodelleerd tot jouw
huidig individu.
Alles heeft een aanvang van pen en papier
tot ware poëzie, laat vanuit eerste lijnen
de toets voor het complete beeld.
Maar de twijfel blijft aan
het voordeel van
de tijd -
Elbert Gonggrijp, Heiloo, Herberg Jan, vrijdag 1 januari 2016
No comments:
Post a Comment