WIS EN WAARACHTIG

WIS EN WAARACHTIG
Uitgewerkte I-Phone opname

Zoals ik materie levend kan kijken, een jurk,
een gordijn, liefde nieuw leven in kan blazen, hoe
ben ik dan als jij een daadwerkelijk jij, hoe besef
ik wie ik ben zoals ik ben, hoe heb ik de
aanwezige wereld paraat.

Wie denkt dat het goed met mij gaat heeft nooit
mijn vraagteken gezien. Is wat ik zie misschien een
zoveelste misvatting, waar de gedachte
geen vat op heeft?

De mussen tsjilpen, er dringt zacht licht door
de ramen en de wekker klokt zijn digitale cijfers
vuurrood, dat zie ik wel. Maar hoe waar
is haar tijd? –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 31 mei 2018

WOLKBREUK

WOLKBREUK
Live van uw verslaggever
13:00 – 13:20 uur

Omdat de lucht verduisterde, ons leven stilviel, de natuur
lijdzaam haar lot aanvaardde. Niets blijft gespaard, ook de
tuin niet. Een muur van regen en hagel, striemende
donderwolken van onbehagen.

Niets kent nog pardon. Een buiengordel drijft over. In de
intens lichte luchten de aanstondse verontwaardiging vanuit
een lange diepe ademhaling, uitgespuugd over onnozel
niemandsland. Een onafgebroken spuien wat eerder
nog zo positief had geleken.

Een toornig weerwoord van een God die weet heeft
van ons dagelijks verspreken. Met korte metten liters
water in grove lijnen door de ruimte, een gesel
die hamert op zondvloed en inslag.

De verknettering van het licht. Ik kijk als een reporter
naar dit hemels schouwspel, veilig als ik mij waan in mijn
vertrouwde domein terwijl het venijn ongastvrij
zijn staart roert tot onenigheid –

Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
donderdag 31 mei 2018  

MEEWARIG

MEEWARIG
I-Phone opname

Regendruppels sprankelen de Vrouwenmantel. De tuin
een bedachtzame moeder, een koelte die de verhitte
dromen van de zomer uitdoofden. Een geruststellend
tot bedaren komen.

Als ik ergens in wilde wonen dan was het in dit vacuüm,
het behoedzame groen, het geruststellende van stilte. Ik
zou je uitnodigen om hieraan mee te doen. Het immer
gestage groeien, maar zo meewarig als jij toen.

Zoals destijds een hand door je haren. Terloops
dit vredig oponthoud, dit alom vertegenwoordigde,

nimmer overwegende wat het bezielde. Daar

zo middenin vereeuwigd –

Elbert Gonggrijp,
tuin Egmond aan den Hoef,
donderdag 31 mei 2018

BRAILLE

Braille
N.a.v. de gedichten van Herman de Coninck
Voor mijn liefste

Nadien nog je lichaam weten, op zoek naar meer. De dingen
gebeurd laten zijn. Zo gaat emotie voorbij. Alles herinnert teveel
aan jou, ik heb je hier nog kunnen zien zitten, in een huis,
een tuin, als het kon, als wij zouden.

Wij zijn zo duidelijk als het moet. Wij moeten onze manier van
kijken leren begrijpen, het maximale halen uit liefde. Je mag

mij een beetje aarzelen, maar kies mij. Jij mag mij hebben.
Jij ben mij zowel vandaag als gisteren.

Je ziet hier zo te zijn, zo hartverscheurend mooi, nog te
vroeg voor een later nu. Ik wil je nog tekenen met mijn handen,
het blindelings verlangen van ogen voorzien. Een wit
wachten op betekenis, het arriveren van geluk –

Elbert Gonggrijp,

Egmond aan den Hoef,
donderdag 31 mei 2018

DIT IS DE PLEK

Dit is de plek

N.a.v. gedicht “ De plek “ van Herman de Coninck

Dit is de plek van een tuin die valt te overzien. Hij neigt
naar vrolijkheid in de bloei van zijn lente, hoe zouden wij

hem ooit vergeten. Wat we van hem zeker weten
is dat hij telkens weer gebeurt.

Ook in het sterven. Wie beter wil kijken ziet een lijflijk

lichaam dat beperkt houdbaar blijkt, maar zo gelijk oogt
aan de tijd. Van het tijdelijke van verleiden, zoals
jonge meiden dat kunnen doen.

Je kon het niet meer aanzien tot je zag hoe hij
onvermoeibaar groeide, steels naar je lachte. Juist nu.
Zo laat hij zich maken tot die ene weeffout en dan
weer opnieuw een heel heden overdoen.

Het dreigde druppels regen. Er is niets dan wat stilte
en wat overblijft: het meervoud van geluk. Het weer heeft
altijd gelijk, meestal meer dan minder. Het is goed
te hebben wat je had. Bij deze –

Gedicht + Foto Elbert Gonggrijp,
Egmond aan den Hoef,
woensdag 30 mei 2018