WEZENLIJK

WEZENLIJK

Zoals een jas die mij naadloos 

past. Zo begreep ik mijn herinnering 

voorbij het slootjes springen, het 

hinkelen, het diefje met verlos.

Dit was geluk, een vorm van geluk

die zich niet kennen laat als je ernaar 

verlangt. Het is als zand in je hand. 

Samengebald stroomt het 

tussen vingers door.

Het was volstrekt voorbije tijd, ik

moest nog gaan bestaan, ik moest

weer worden wie ik was, een

helder ik, een stiller ogenblik .

Het sluimert door alles heen. 

Het is schoonheid die je in alle 

dingen ziet als je elk bezwaar 

verliest de wereld 

te benoemen.

Dan groei je boven alles uit, 

versta je je werkelijke aard en

dat de zin van alle dingen 

wonderbaarlijk zinloos is - 

Elbert Gonggrijp,

tuin Egmond aan den Hoef,

dinsdag 22 mei 2018